Toen de broers op 2 jarige leeftijd naar de peuterspeelzaal gingen ontstond er, bij de een wat meer als bij de ander, een soort van geweldloos verzet. Allebei zwegen ze een maand of 3 in het bijzijn van de juffen en de kinderen. Het was een passief protest tegen 2 ochtenden in de week, tegen 2 en een half uur, in een gestructureerde omgeving, met gekamde haren en zonder papa of mama, tussen andere kindjes moeten zijn.
Achteraf bekeken is het goed geweest, maar het was wel een zuur appeltje voor ze.
De jongens zijn inmiddels maatschappelijk verantwoord geprogrammeerd en zijn sociale wezens geworden. Mede dankzij het peuteraanbod en de bijbehorende zure appel van de eerste 3 maanden.
“ Meedoen is beter dan afzetten, dan heeft niemand last van je en wordt het voor jezelf ook een stuk gezelliger”.
Ik had zelf soms het gevoel dat ik ze in een dwangbuis propte, dat ik er als het ware een net overheen gooide, zo eentje dat ook over kerstbomen wordt getrokken voordat hij in de auto wordt geladen. Dat ze hun armen en benen moesten vastplakken aan hun lijfjes. Dat gevoel.
Wat hebben we toch met z’n allen een gek systeem bedacht, ging er in de zure appel periode wel eens door me heen en ik vergat even alle goede dingen. Ik fantaseerde dan over een volgend leven waarin ik met mijn kinderen allerlei reizen maakte waar geen lieve juffendie liedjes zongen of kindjes die iets van ze wilden zouden zijn… en dan zag ik twee stoere ventjes voor me die heel goed vissen konden vangen met speren en die niet nadachten over samen delen samen spelen. Andere kinderen die op hun pad kwamen selecteerden ze op instinct. Jou vind ik aardig en jij bent stom dus jij moet weg… geen sociale ballast, zeg maar. Geen kerstboom netje eroverheen.
Ach, voor beiden valt wat te zeggen, dacht ik dan maar en zette mijn bloedjes weer netjes af bij de Juf, die er godzijdank wel uitdaging in zag. Gelukkig maar, ze praten weer.
En ieder kind ziijn eigen weg… we zullen zien hoe het bij het meisje zal gaan dacht ik toen ik afgelopen december toch maar weer besloot om een aanmeldingsformulier in te vullen. Weer even door de zure appel heen. Mijn kinderen houden gewoon niet zo van sociaal doen en liedjes zingen met andere kinderen als ze 2 zijn.
Dacht ik hè…dacht ik.
Ik had het ook kunnen weten. Sinds het meisje meedoet is de dynamiek in huis ook anders…
Ze heeft 2 jaar kunnen observeren, kunnen kijken en luisteren naar haar broers. Sindskort, ergens tussen november en januari heeft ze besloten dat het tijd is om haar plek te gaan claimen, te verdedigen en waar mogelijk uit te breiden in tijd, ruimte en aandacht.
Als ze wakker wordt eist ze om een boterham met pasta, stroop of pindakaas. Zij bepaalt wie deze gaat smeren en ze roept vervolgens de jongens dat we gaan eten. Ze wijst hen hun plek aan tafel en vraagt of ze goed geslapen hebben. Ze wacht hun antwoord niet echt af..en dat geven ze ook helemaal niet, want ze weten dat het haar daar niet om gaat. Ze lachen haar aan..
Maar het meisje heeft de sociale regels van het spel hier in huis in de smiezen, en dat zullen we merken. Zij heeft ons door en ze laat ons zien dat we haar wel serieus zullen moeten nemen.
De resterende tijd van het ontbijt is zij aan het woord en kan papa de krant niet meer lezen.
Haar manier van communiceren is momenteel vrij dwingend. Kom dansen, kom kleien, kom spelen. Als ze doorheeft dat er niet heel enthousiast wordt gereageerd dan geeft ze een vriendelijkere toon en als er dan nog steeds niemand met haar meegaat gebruikt ze lichamelijk contact. Ze pakt je hand en sleurt je mee. Of ze grijpt je vast met haar twee armpjes en probeert je de goede richting op te duwen met kreunende en steunende geluiden erbij. Ze wint vrijwel altijd.
Douchen heeft ze goed geregeld. Ze vraagt aan mij wie er straks allemaal gaan douchen. Dan vertelt ze dat aan haar broers en vraagt ze hen afzonderlijk of ze mee mag in de douche. Vaak heeft ze een dubbele douchebeurt plezier want bij beiden mag ze haar gang gaan en shampoo flessen leegknijpen.
Ze dingt mee in de strijd om de i-pad. Ze heeft de klok horen luiden maar geen idee waar de klepel hangt. Ze komt vragen om de i-pad als een van de jongens erop zit en doet net alsof ze teleurgesteld is als ze hem niet krijgt.
Ze voelt feilloos aan dat er meer uit dat ding te halen is dan fimpjes kijken over klei .
Ze vraagt aan mij of ze naar het schoolplein mag, want dat doen de jongens ook. Ze vraagt of ze van tafel mag, want dat ziet ze de jongens ook doen. En gisteravond stelde ze de vraag ( eentje die ze gehoord heeft bij haar oudste broer), met een stalen gezicht, of ze langer mocht opblijven dan haar broer.
Ze vraagt “mag ik iets lekkers?” en gebruikt dezelfde slijmende toon die haar broers regelmatig inzetten. Het antwoord interesseert haar niet, maar ze weet wel hoe het moet.
En als ik ja zeg dan graait ze als een uitgehongerd aapje in de la…waar ze al slingerend aan gaat hangen omdat ze er net niet bij kan.
Als de jongens naar school gaan roept ze “tot straks…kusjeeee nog”! en dan rennen ze haar nog even een kus brengen. En als ik ga werken stelt ze de niet onbelangrijke vraag of ik er ook zin in heb vandaag.
Ze reageert met ‘oooh sjattig” als ze zichzelf op een foto voorbij ziet komen en legt aan zichzelf uit dat ze niet bang hoeft te zijn voor de hond, maar loopt er vervolgens wel met een grote boog omheen.
Het kleine meisje ijkt zichzelf op te voeden door alle informatie die voorbij komt op te slaan en het gedrag dat in de regel wat oplevert , te kopieren van haar broers. Die combinatie laat mij vaak aan de zijkant staan met open mond.
Doe iets voordat het te laat is…hoor ik mijzelf zeggen. GRIJP IN. Maar wat en hoe dan? Ze doet eigenlijk niets wat niet mag en wat ik moet aanpassen? Ze is aanwezig, duidelijk en luistert goed. Dat zij denkt dat ze met deze arrogante houding en haar prinsesserok ver komt, hoef ik haar nu toch nog helemaal niet te vertellen, daar komt ze zelf wel achter toch?
Ik hoop alleen niet dat ze meningsverschillen gaat oplossen door een ander kind omver te duwen en er bovenop gaat zitten, of zoiets. Maar dat passen we tegen die tijd wel aan..
Toch weet je het bij het binnengaan van zo’n peuterspeelzaal niet helemaal zeker. Ze is op alle vlakken anders, vrijer en socialer als de jongens op deze leeftijd, maar ze kan ook plotseling een angst voelen bij onbekenden en als een aapje in je klimmen.
Papa brengt haar op een dinsdagochtend de eerste keer en ik krijg na 2 minuten een app. “ze zwaaide niet eens meer, duimpje.”
En bij het ophalen rent ze dolenthousiast naar me toe met de mededeling dat ze gevefferd heeft.
Blije kip, denk ik en ik weet het zeker.
Zij is uit een ander hout gesneden dan haar broertjes, zij heeft totaal geen peuterspeelzaalvrees en zij is er dan ook meer dan klaar voor.
En al kan ik mij goed voorstellen hoe zij vissen zou vangen met een speer, zij wordt heel gelukkig van puzzels, van de kring, van zand en van samen spelen samen delen.
Zij wordt enthousiast van veranderingen of nieuwe dingen. Ze ziet sinds twee weken op 3 dagen in de week 6 verschillende juffen en 40 verschillende kindjes en ze gedraagt zich of dat de normaalste zaak van de wereld is.
Zij is onbevangen, onbevreesd en haar enige angsten zijn honden en vissen. Verder leeft zij het leven van een tweejarige die denkt dat de wereld een speeltuin is met allemaal mensen die het beste met haar voor hebben.
En als er iemand is die dat niet heeft, dan heeft ze nog altijd twee broers die haar met alle liefde zullen beschermen.
Ze heeft nog geen idee, maar die broers van haar maken haar leven op alle fronten een waar paradijs!
Waar gaat dit heen met mijn dochter, mijn kind dat ieder dag denkt dat ze onaantastbaar is, …..ik weet het echt nog niet maar laat het voor nu maar gaan.
En ik koop een kom met een goudvis, gewoon, voor de balans in huis.
Achteraf bekeken is het goed geweest, maar het was wel een zuur appeltje voor ze.
De jongens zijn inmiddels maatschappelijk verantwoord geprogrammeerd en zijn sociale wezens geworden. Mede dankzij het peuteraanbod en de bijbehorende zure appel van de eerste 3 maanden.
“ Meedoen is beter dan afzetten, dan heeft niemand last van je en wordt het voor jezelf ook een stuk gezelliger”.
Ik had zelf soms het gevoel dat ik ze in een dwangbuis propte, dat ik er als het ware een net overheen gooide, zo eentje dat ook over kerstbomen wordt getrokken voordat hij in de auto wordt geladen. Dat ze hun armen en benen moesten vastplakken aan hun lijfjes. Dat gevoel.
Wat hebben we toch met z’n allen een gek systeem bedacht, ging er in de zure appel periode wel eens door me heen en ik vergat even alle goede dingen. Ik fantaseerde dan over een volgend leven waarin ik met mijn kinderen allerlei reizen maakte waar geen lieve juffendie liedjes zongen of kindjes die iets van ze wilden zouden zijn… en dan zag ik twee stoere ventjes voor me die heel goed vissen konden vangen met speren en die niet nadachten over samen delen samen spelen. Andere kinderen die op hun pad kwamen selecteerden ze op instinct. Jou vind ik aardig en jij bent stom dus jij moet weg… geen sociale ballast, zeg maar. Geen kerstboom netje eroverheen.
Ach, voor beiden valt wat te zeggen, dacht ik dan maar en zette mijn bloedjes weer netjes af bij de Juf, die er godzijdank wel uitdaging in zag. Gelukkig maar, ze praten weer.
En ieder kind ziijn eigen weg… we zullen zien hoe het bij het meisje zal gaan dacht ik toen ik afgelopen december toch maar weer besloot om een aanmeldingsformulier in te vullen. Weer even door de zure appel heen. Mijn kinderen houden gewoon niet zo van sociaal doen en liedjes zingen met andere kinderen als ze 2 zijn.
Dacht ik hè…dacht ik.
Ik had het ook kunnen weten. Sinds het meisje meedoet is de dynamiek in huis ook anders…
Ze heeft 2 jaar kunnen observeren, kunnen kijken en luisteren naar haar broers. Sindskort, ergens tussen november en januari heeft ze besloten dat het tijd is om haar plek te gaan claimen, te verdedigen en waar mogelijk uit te breiden in tijd, ruimte en aandacht.
Als ze wakker wordt eist ze om een boterham met pasta, stroop of pindakaas. Zij bepaalt wie deze gaat smeren en ze roept vervolgens de jongens dat we gaan eten. Ze wijst hen hun plek aan tafel en vraagt of ze goed geslapen hebben. Ze wacht hun antwoord niet echt af..en dat geven ze ook helemaal niet, want ze weten dat het haar daar niet om gaat. Ze lachen haar aan..
Maar het meisje heeft de sociale regels van het spel hier in huis in de smiezen, en dat zullen we merken. Zij heeft ons door en ze laat ons zien dat we haar wel serieus zullen moeten nemen.
De resterende tijd van het ontbijt is zij aan het woord en kan papa de krant niet meer lezen.
Haar manier van communiceren is momenteel vrij dwingend. Kom dansen, kom kleien, kom spelen. Als ze doorheeft dat er niet heel enthousiast wordt gereageerd dan geeft ze een vriendelijkere toon en als er dan nog steeds niemand met haar meegaat gebruikt ze lichamelijk contact. Ze pakt je hand en sleurt je mee. Of ze grijpt je vast met haar twee armpjes en probeert je de goede richting op te duwen met kreunende en steunende geluiden erbij. Ze wint vrijwel altijd.
Douchen heeft ze goed geregeld. Ze vraagt aan mij wie er straks allemaal gaan douchen. Dan vertelt ze dat aan haar broers en vraagt ze hen afzonderlijk of ze mee mag in de douche. Vaak heeft ze een dubbele douchebeurt plezier want bij beiden mag ze haar gang gaan en shampoo flessen leegknijpen.
Ze dingt mee in de strijd om de i-pad. Ze heeft de klok horen luiden maar geen idee waar de klepel hangt. Ze komt vragen om de i-pad als een van de jongens erop zit en doet net alsof ze teleurgesteld is als ze hem niet krijgt.
Ze voelt feilloos aan dat er meer uit dat ding te halen is dan fimpjes kijken over klei .
Ze vraagt aan mij of ze naar het schoolplein mag, want dat doen de jongens ook. Ze vraagt of ze van tafel mag, want dat ziet ze de jongens ook doen. En gisteravond stelde ze de vraag ( eentje die ze gehoord heeft bij haar oudste broer), met een stalen gezicht, of ze langer mocht opblijven dan haar broer.
Ze vraagt “mag ik iets lekkers?” en gebruikt dezelfde slijmende toon die haar broers regelmatig inzetten. Het antwoord interesseert haar niet, maar ze weet wel hoe het moet.
En als ik ja zeg dan graait ze als een uitgehongerd aapje in de la…waar ze al slingerend aan gaat hangen omdat ze er net niet bij kan.
Als de jongens naar school gaan roept ze “tot straks…kusjeeee nog”! en dan rennen ze haar nog even een kus brengen. En als ik ga werken stelt ze de niet onbelangrijke vraag of ik er ook zin in heb vandaag.
Ze reageert met ‘oooh sjattig” als ze zichzelf op een foto voorbij ziet komen en legt aan zichzelf uit dat ze niet bang hoeft te zijn voor de hond, maar loopt er vervolgens wel met een grote boog omheen.
Het kleine meisje ijkt zichzelf op te voeden door alle informatie die voorbij komt op te slaan en het gedrag dat in de regel wat oplevert , te kopieren van haar broers. Die combinatie laat mij vaak aan de zijkant staan met open mond.
Doe iets voordat het te laat is…hoor ik mijzelf zeggen. GRIJP IN. Maar wat en hoe dan? Ze doet eigenlijk niets wat niet mag en wat ik moet aanpassen? Ze is aanwezig, duidelijk en luistert goed. Dat zij denkt dat ze met deze arrogante houding en haar prinsesserok ver komt, hoef ik haar nu toch nog helemaal niet te vertellen, daar komt ze zelf wel achter toch?
Ik hoop alleen niet dat ze meningsverschillen gaat oplossen door een ander kind omver te duwen en er bovenop gaat zitten, of zoiets. Maar dat passen we tegen die tijd wel aan..
Toch weet je het bij het binnengaan van zo’n peuterspeelzaal niet helemaal zeker. Ze is op alle vlakken anders, vrijer en socialer als de jongens op deze leeftijd, maar ze kan ook plotseling een angst voelen bij onbekenden en als een aapje in je klimmen.
Papa brengt haar op een dinsdagochtend de eerste keer en ik krijg na 2 minuten een app. “ze zwaaide niet eens meer, duimpje.”
En bij het ophalen rent ze dolenthousiast naar me toe met de mededeling dat ze gevefferd heeft.
Blije kip, denk ik en ik weet het zeker.
Zij is uit een ander hout gesneden dan haar broertjes, zij heeft totaal geen peuterspeelzaalvrees en zij is er dan ook meer dan klaar voor.
En al kan ik mij goed voorstellen hoe zij vissen zou vangen met een speer, zij wordt heel gelukkig van puzzels, van de kring, van zand en van samen spelen samen delen.
Zij wordt enthousiast van veranderingen of nieuwe dingen. Ze ziet sinds twee weken op 3 dagen in de week 6 verschillende juffen en 40 verschillende kindjes en ze gedraagt zich of dat de normaalste zaak van de wereld is.
Zij is onbevangen, onbevreesd en haar enige angsten zijn honden en vissen. Verder leeft zij het leven van een tweejarige die denkt dat de wereld een speeltuin is met allemaal mensen die het beste met haar voor hebben.
En als er iemand is die dat niet heeft, dan heeft ze nog altijd twee broers die haar met alle liefde zullen beschermen.
Ze heeft nog geen idee, maar die broers van haar maken haar leven op alle fronten een waar paradijs!
Waar gaat dit heen met mijn dochter, mijn kind dat ieder dag denkt dat ze onaantastbaar is, …..ik weet het echt nog niet maar laat het voor nu maar gaan.
En ik koop een kom met een goudvis, gewoon, voor de balans in huis.
RSS-feed
