Mijn zoon zwemt nu zo'n anderhalf jaar. Iedere woensdagmiddag en nu ook op zaterdag. De woensdagmiddag is de normale les, de zaterdag is de spannende les. Dan staan er meneeren en mevrouwen met schrijfblokken langs de kant en die kijken en die knikken af en toe naar elkaar. Ze hebben die dag ook ineens een bril op.
Voor moeders achter glas bijna niet te doen... veel te spannend als je alleen maar mag toekijken.
We vormen inmiddels een goed team, wij, de moeders van de woensdagmiddag. We houden de scores van onze zwemmers goed bij en steunen elkaar door dik en dun als een kind nog even wat techniek moet bijspijkeren. En we houden paal, totdat er diploma's zijn.
De meest bindende factor is toch wel het verzamelen van de stickers.
De zwemschool is niet zo nauwkeurig als het gaat om stickers. Heb je duiken geleerd, dan hoort daar een sticker bij voor op de poster die we in de eerste les mee mochten nemen. Heb je geleerd om te duiken? Een sticker... Kun je de rugcrawl...een sticker.
Nou, doe dat dan ook! Moeders raken daar geprikkeld door.
Inmiddels hebben we de meest mondige zwemmers ingezet om toch iedere week even naar de stickers te vragen. Soms hebben we geluk. Meestal niet.
We hoorden vorige week dat we de laatste groep der stickers waren want ze worden in april 2015 afgeschaft.... het was teveel gedoe met die stickers, aldus een zwemjuf.
Nou, die boodschap kwam wel even binnen. In plaats van koffie bestelden we dit keer maar wijn.
Mijn zoon vindt die sticker totaal niet interessant meer. Op een of andere manier voelt hij denk ik wel dat zijn moeder er bovenop zit. Mooi, dan is dat ook geregeld denkt hij misschien.
En de andere kinderen volgens mij ook niet.
En dat maakt het juist zo leuk. Het enige waar mijn zoon zich mee bezighoudt is het tijdstip van de zwemles en of ze door het gat zullen gaan. Zelfs het kinderfeestje op zaterdag dat gecancelled wordt omdat er diplomazwemmen is, is geen punt voor hem. Ik vind dat fascinerend. De overtuiging dat de zwemles nu eenmaal voor gaat op alles is er langzaam ingeslopen.
Misschien is het wel de belofte dat hij op voetbal mag als ie klaar is... kan best. Mijn zoon is goed in uitstellen en vooruitdenken. Hij heeft zichzelf een doel gesteld en zwemt gedisciplineerd door naar het einde.
En wij moeders hobbelen daar achteraan, wij volgen, meer niet.
We zien de juf door het glas, de scheidingswand tussen het bad en de zwemkroeg, aandachtig lesgeven. Iedere aanwijzing is er eentje en alle kinderen krijgen de nodige aandacht. Sommige kinderen zwemmen in een groepje van 2 of 3. Dat hebben ze nodig en dat verdienen ze ook. Het gaat dan beter en sneller voor deze kinderen.
Ik denk dat de juf de zwemles helemaal niet zwaar vind, ze houdt ervan. Waar ze tegenop ziet zijn de momentjes tussen de lessen door. Waarin ze de moeders en de vaders moet vertellen of hun kinderen goed genoeg kunnen zwemmen om door te gaan. Vaak heeft ze goed nieuws, soms niet.
Dan moet ze lesminuten inleveren om uit te leggen waarom het kind nog niet klaar is voor de volgende ronde. Daar hebben wij moeders ook recht op, natuurlijk.
Maar dan, na 5 minuten moet het klaar zijn wat mij betreft.
Laat de juf dan haar vak uitoefenen. Laat haar zwemles geven zodat het volgende groepje kinderen ook leert zwemmen.
Wij moeders zeuren onderling wel over stickers en dat soort bijzaken. Wij zorgen wel dat we het gezellig houden en dat er wat te lachen valt tijdens de zwemles.
Maar laat de zwemjuf asjeblieft onze kinderen zwemmen leren.
Laat de leerkracht lesgeven en laat de voetbaltrainer de jongens leren voetballen.
Wij moeders moeten onze collega opvoeders wat meer vrijlaten als het aan mij ligt. Ik kan in geen 1000 jaar beter lesgeven dan de zwemjuf van mijn zoon. En als zij zegt dat hij nog even moet doorzwemmen , dan moet ik ook even slikken , maar dan plakken we er 5 weken achteraan. Ik probeer erop te vertrouwen dat ze het beste voor heeft met alle zwemmertjes en hun moeders. Als we dat vertrouwen niet meer hebben, dan krijgen we het druk vertel ik je.. en dan wordt je doodmoe van het overtuigen van de expert. Zonde van je tijd als je het mij vraagt...
En als je vrijlaat, dan komt het vanzelf naar je toe.
En zie daar... vandaag werden er maar liefst 2 stickers uitgedeeld 😜
Voor moeders achter glas bijna niet te doen... veel te spannend als je alleen maar mag toekijken.
We vormen inmiddels een goed team, wij, de moeders van de woensdagmiddag. We houden de scores van onze zwemmers goed bij en steunen elkaar door dik en dun als een kind nog even wat techniek moet bijspijkeren. En we houden paal, totdat er diploma's zijn.
De meest bindende factor is toch wel het verzamelen van de stickers.
De zwemschool is niet zo nauwkeurig als het gaat om stickers. Heb je duiken geleerd, dan hoort daar een sticker bij voor op de poster die we in de eerste les mee mochten nemen. Heb je geleerd om te duiken? Een sticker... Kun je de rugcrawl...een sticker.
Nou, doe dat dan ook! Moeders raken daar geprikkeld door.
Inmiddels hebben we de meest mondige zwemmers ingezet om toch iedere week even naar de stickers te vragen. Soms hebben we geluk. Meestal niet.
We hoorden vorige week dat we de laatste groep der stickers waren want ze worden in april 2015 afgeschaft.... het was teveel gedoe met die stickers, aldus een zwemjuf.
Nou, die boodschap kwam wel even binnen. In plaats van koffie bestelden we dit keer maar wijn.
Mijn zoon vindt die sticker totaal niet interessant meer. Op een of andere manier voelt hij denk ik wel dat zijn moeder er bovenop zit. Mooi, dan is dat ook geregeld denkt hij misschien.
En de andere kinderen volgens mij ook niet.
En dat maakt het juist zo leuk. Het enige waar mijn zoon zich mee bezighoudt is het tijdstip van de zwemles en of ze door het gat zullen gaan. Zelfs het kinderfeestje op zaterdag dat gecancelled wordt omdat er diplomazwemmen is, is geen punt voor hem. Ik vind dat fascinerend. De overtuiging dat de zwemles nu eenmaal voor gaat op alles is er langzaam ingeslopen.
Misschien is het wel de belofte dat hij op voetbal mag als ie klaar is... kan best. Mijn zoon is goed in uitstellen en vooruitdenken. Hij heeft zichzelf een doel gesteld en zwemt gedisciplineerd door naar het einde.
En wij moeders hobbelen daar achteraan, wij volgen, meer niet.
We zien de juf door het glas, de scheidingswand tussen het bad en de zwemkroeg, aandachtig lesgeven. Iedere aanwijzing is er eentje en alle kinderen krijgen de nodige aandacht. Sommige kinderen zwemmen in een groepje van 2 of 3. Dat hebben ze nodig en dat verdienen ze ook. Het gaat dan beter en sneller voor deze kinderen.
Ik denk dat de juf de zwemles helemaal niet zwaar vind, ze houdt ervan. Waar ze tegenop ziet zijn de momentjes tussen de lessen door. Waarin ze de moeders en de vaders moet vertellen of hun kinderen goed genoeg kunnen zwemmen om door te gaan. Vaak heeft ze goed nieuws, soms niet.
Dan moet ze lesminuten inleveren om uit te leggen waarom het kind nog niet klaar is voor de volgende ronde. Daar hebben wij moeders ook recht op, natuurlijk.
Maar dan, na 5 minuten moet het klaar zijn wat mij betreft.
Laat de juf dan haar vak uitoefenen. Laat haar zwemles geven zodat het volgende groepje kinderen ook leert zwemmen.
Wij moeders zeuren onderling wel over stickers en dat soort bijzaken. Wij zorgen wel dat we het gezellig houden en dat er wat te lachen valt tijdens de zwemles.
Maar laat de zwemjuf asjeblieft onze kinderen zwemmen leren.
Laat de leerkracht lesgeven en laat de voetbaltrainer de jongens leren voetballen.
Wij moeders moeten onze collega opvoeders wat meer vrijlaten als het aan mij ligt. Ik kan in geen 1000 jaar beter lesgeven dan de zwemjuf van mijn zoon. En als zij zegt dat hij nog even moet doorzwemmen , dan moet ik ook even slikken , maar dan plakken we er 5 weken achteraan. Ik probeer erop te vertrouwen dat ze het beste voor heeft met alle zwemmertjes en hun moeders. Als we dat vertrouwen niet meer hebben, dan krijgen we het druk vertel ik je.. en dan wordt je doodmoe van het overtuigen van de expert. Zonde van je tijd als je het mij vraagt...
En als je vrijlaat, dan komt het vanzelf naar je toe.
En zie daar... vandaag werden er maar liefst 2 stickers uitgedeeld 😜
RSS-feed
