Ik zag een filmpje waarin een klein jongetje en zijn vader werden geïnterviewd over de gebeurtenissen afgelopen vrijdag in Parijs.
Zijn vader deed iets grandioos in mijn ogen. De vader zorgde bij zijn zoon voor een perfecte balans tussen realiteit en een gevoel van veiligheid.
Het deed me denken aan een gebeurtenis van enkele jaren geleden, ook in November.
In een dorp in de buurt speelde zich een gezinsdrama af.
De buurt werd afgesloten gedurende de dag en de kinderen op de nabijgelegen basisschool werden die dag lange tijd binnengehouden.
De angst, de onduidelijkheid en uiteindelijk de slechte afloop was van grote impact op de leerkrachten, de bovenbouw en dus ook op de kleine kinderen.
De dag erna stond ik in een klas van de school om, samen met collega’s ondersteuning te bieden aan leerkrachten en ze te helpen om in gesprek te gaan met de kinderen.
We zaten in de kring en zoals dat gaat bij kinderen vloog de realiteit van de dag ervoor me om de oren.
Er was een gemene man, er was een geweer en de man heeft geschoten. Er was bloed geweest.
Er was ook een kindje doodgegaan.
Dat kindje zat op deze school.
De taak van ons, de ouders, de leerkrachten, de volwassen mensen is dan essentieel, dat realiseren we ons maar al te goed, maar op zo’n moment slaat de twijfel vaak toe.
En dat is heel begrijpelijk.
De juf van deze klas deed het heel goed. Ze bleef kalm en liet de kinderen een minuut of tien praten over de gruwelijkheden van de dag ervoor. Het waren flarden van zinnen. Het waren details van wat ze gehoord hadden en wat ze dachten dat er gebeurd was.
Het was de realiteit en die moest verteld worden door de kinderen zelf. En de juf maakte het niet mooier dan het was. Zelf mengde ze zich niet veel in het gesprek, dat was ook niet nodig want de kinderen hadden genoeg te melden.
Zolang ze hun vingers opstaken en netjes op hun beurt wachten liet ze hen vertellen.
De juf voelde dat de eerste drang om te vertellen voorbij was en de kinderen werden wat stiller. Ze realiseerde zich dat het nu haar taak was om de balans erin te brengen. De balans tussen de angst van gisteren en de veilige modus van vandaag.
Ze vertelde dat ze zelf ook bijna niet had kunnen slapen en dat ze veel had moeten nadenken in haar bed.
Ze vertelde dat ze ook ontdekt had dat er op die dag heel veel goede dingen waren gebeurd.
De politie had alle mensen in de omgeving gewaarschuwd en beschermd. En ook de buurman was een held geworden omdat hij de moeder had gered. En er was een burgemeester die hele lieve en verstandige dingen zei voor de televisie.
De kinderen in de klas hingen aan haar lippen en ze wilde meer weten over de politie, de burgemeester en de “held”.
De man was dapper geweest en dat vonden ze heel mooi om te horen.
De gesprekjes gingen over in verhalen over helden, redders en een jongen die ooit een kindje had gered dat in de vijver was gevallen.
Het was goed zo. De juf gaf aan dat ze gingen knutselen. Ieder kind mocht een eigen bloem knutselen om bij het huis van het meisje neer te leggen. Want als ieder kind van school een bloem zou maken, dan zou het er heel mooi uit zien.
De “briefing” duurde een kwartiertje . Deze 15 minuten zijn van grote waarde geweest voor de 28 kinderen in de klas.
De kinderen konden naast de gruwelijke realiteit ook de goede dingen zien, dankzij de juf.
Na de realiteit komt de geruststelling. Alleen dan kunnen kinderen zich veilig voelen.
Het jongetje in het filmpje was bang dat hij uit Parijs weg moest, dat hij moest verhuizen. Dat zei hij tegen de verslaggever toen deze hem vroeg of hij begreep wat er allemaal was gebeurd.
Zijn vader gaf aan dat ze niet gingen verhuizen, dat Parijs hun thuis was.
Het jongetje zei tegen hem dat ze niet veilig meer waren vanwege de mannen met geweren.
“Geweren zijn er over overal” zei de vader. Even was de jongen wat ontdaan. Maar toen zei zijn vader het volgende:
“Maar wij hebben bloemen, kijk maar” en hij wees naar de plek waar mensen bloemen neerlegde ter nagedachtenis aan de slachtoffers.
“Wij hebben bloemen om te vechten tegen de geweren”.
“Zijn de bloemen er om ons te beschermen?” vroeg het jongetje.
“ja” zei zijn vader.
Het jongetje was een paar tellen stil en zei toen tegen de verslaggever:
“De bloemen zijn er om ons te beschermen tegen de geweren en de gemene mannen”
Daarna keek hij hij vol trots en zelfvertrouwen naar zijn vader. En zijn vader keek vol trots naar hem.
Daar ontstond een fundament van geborgenheid.
RSS-feed
