Wij moeten nog naar de Passie spelen.
Ja het voelt als moeten, 14 jaar geleden ging ik ook en toen vond ik het langdradig en duf en stom en saai. En ik was de puberteit toch echt al voorbij.
Maar allèh. Omdat men zo te spreken is over deze editie en ik van mijn moeder heb gehoord dat het sex-appeal van Jezus Christus erg aanwezig is, ga ik toch met enige nieuwsgierigheid, eerlijk is eerlijk. Eens kijken of ik 14 jaar later wel geboeid ben… Vast.
Mijn zoon is ook in den Heren. Mijn oudste welteverstaan, de jongste gelooft al 5 weken non-stop in Pieter Konijn, de radijsjesavonturier.
De oudste is bezig met het geloof. Ik ontdekte het een paar dagen geleden.
Hij vertelde mij dat een vriendje tegen hem had gezegd dat hij niet zo tevreden was met zijn leven.
Die uitspraken vind ik per definitie al verdacht. Ik neem ze niet heel ernstig omdat ze wellicht meer lading brengen dan in werkelijkheid het geval is. Bij een kind van 6 betekent dat niet iets heel heftigs, althans daar is naar mijn mening weinig authentieks aan. Wellicht had zijn vriendje deze uitspraak op tv of van een volwassen iemand gehoord, maar hier gaan mijn oren van open staan en wordt mijn professionele knopje even aangezet.
Dat neemt niet weg dat het vriendje alsook mijn oudste hier serieuze zorgen over kunnen hebben.
Ik nam hem serieus…
“Hij zei dat hij niet tevreden was met zijn leven”
“Oh, en waar was hij dan niet tevreden over precies?”
“Hij wil liever groter zijn”.
“Ok, daar is hij hij niet tevreden over, en heb je iets tegen hem gezegd?”
“ja, ik heb gevraagd of hij nog minder tevreden was als een mier.”
“hmm, en? “
“dat was zo”
…
Ik zei hem dat ik het fijn vond dat hij mij dit vertelde en vroeg hem of ik iets kon doen.
Nee, ik kon niets doen. Zijn vriendje moest maar gaan bidden bedacht hij.
“Waarom moet hij gaan bidden?” vroeg ik.
“Omdat er in een boek stond dat je altijd alles tegen Jezus kunt vertellen en die lost het dan op”.
“Welk boek was dat? “
“De bijbel”. En hij draaide met zijn ogen en hij vouwde zijn handen uiteen alsof het de grootste vanzelfsprekendheid op aarde was.
Meneer had even de bijbel gelezen of zo?
(Ik twijfel aan dit idee en vind het aannemelijker om te bedenken dat de juf hem iets verteld heeft.)
Ik deed een poging om hem uit te leggen dat hij met zijn zorgen en verhalen eerst bij zijn ouders terecht kan en dat hij het daarna ook aan Jezus mag vertellen.
“Is Jezus dan voor mensen die alleen wonen en niemand hebben om tegen te vertellen?”
“Ja, zo zou je het kunnen zien ja, vertel jij je dingetjes maar gewoon aan papa en mama”.
Dat geloven kwam nu wel goed uit , want we gingen 4 dagen geleden naar Parijs.
We deden aan maximale voorbereiding.
De Disney klassieker ‘De klokkenluider van de Notre Dame’ moet natuurlijk eerst gezien zijn wil je een beetje beleving krijgen wanneer je Kathedralen en Kerken bezoekt met kinderen van 6 en 4.
De jongste roept al dagen het woord “ bescheeeermiiiing” en heft zijn handen dan dramatisch omhoog. Net als in de film.
Ze weten dat Quasi Modo en ook Esmeralda bescherming kregen in de kerk en dat je daar dus veilig bent. Dat wilden ze wel met eigen ogen gaan zien.
Nog meer interesse was er voor de trappen aan de Seine waar de moeder van Quasi modo verongelukte. Misschien lag er nog wel bloed.. vet man…
De helden.
Het geloof bleef bij ons in Parijs. De Notre Dame was een feest der verbeelding en ze meende even Quasi Modo zelf te hebben zien zitten op een van de uitstekende beestenkoppen.
Op het plein waar de jongen werd bekogeld met fruit zagen ze nog een bananschil liggen en de gekke meneer leek wel heel erg op de verteller met het masker van het Disney verhaal.
De volgende dag bezochten we, nadat de Eiffeltoren was beklommen met een lift, een andere mooie Kathedraal. En daar hing hij, aan het kruis, een prachtig en groot beeld van Jezus Christus.
De oudste bleef lang staan kijken en was duidelijk onder de indruk.
‘Dat is Jezus’ zij hij tegen zijn broer, “dat is de zoon van God”. (Hij wist echt alles..)
We liepen door en er was een begrafenis bezig. De pastoor stond met zijn armen omhoog en sprak heilige woorden.
“Waarom doet hij zijn armen omhoog? vroeg de oudste.
“omdat hij zijn zegen geeft..”
“wat zeg je?”
..
En toen zag ik in mijn rechter ooghoek de jongste zijn handen omhoog heffen zoals die pastoor dat deed.
Ik was net te laat om zijn mond dicht te houden…
en hij riep: (veel te hard )
“ bescheeermiiiiing”.
Ik denk dat ik nog maar een keer Jesus Christ Superstar ga kijken voordat ik naar de Passie spelen ga volgende week, dat helpt vast een handje.
Ja het voelt als moeten, 14 jaar geleden ging ik ook en toen vond ik het langdradig en duf en stom en saai. En ik was de puberteit toch echt al voorbij.
Maar allèh. Omdat men zo te spreken is over deze editie en ik van mijn moeder heb gehoord dat het sex-appeal van Jezus Christus erg aanwezig is, ga ik toch met enige nieuwsgierigheid, eerlijk is eerlijk. Eens kijken of ik 14 jaar later wel geboeid ben… Vast.
Mijn zoon is ook in den Heren. Mijn oudste welteverstaan, de jongste gelooft al 5 weken non-stop in Pieter Konijn, de radijsjesavonturier.
De oudste is bezig met het geloof. Ik ontdekte het een paar dagen geleden.
Hij vertelde mij dat een vriendje tegen hem had gezegd dat hij niet zo tevreden was met zijn leven.
Die uitspraken vind ik per definitie al verdacht. Ik neem ze niet heel ernstig omdat ze wellicht meer lading brengen dan in werkelijkheid het geval is. Bij een kind van 6 betekent dat niet iets heel heftigs, althans daar is naar mijn mening weinig authentieks aan. Wellicht had zijn vriendje deze uitspraak op tv of van een volwassen iemand gehoord, maar hier gaan mijn oren van open staan en wordt mijn professionele knopje even aangezet.
Dat neemt niet weg dat het vriendje alsook mijn oudste hier serieuze zorgen over kunnen hebben.
Ik nam hem serieus…
“Hij zei dat hij niet tevreden was met zijn leven”
“Oh, en waar was hij dan niet tevreden over precies?”
“Hij wil liever groter zijn”.
“Ok, daar is hij hij niet tevreden over, en heb je iets tegen hem gezegd?”
“ja, ik heb gevraagd of hij nog minder tevreden was als een mier.”
“hmm, en? “
“dat was zo”
…
Ik zei hem dat ik het fijn vond dat hij mij dit vertelde en vroeg hem of ik iets kon doen.
Nee, ik kon niets doen. Zijn vriendje moest maar gaan bidden bedacht hij.
“Waarom moet hij gaan bidden?” vroeg ik.
“Omdat er in een boek stond dat je altijd alles tegen Jezus kunt vertellen en die lost het dan op”.
“Welk boek was dat? “
“De bijbel”. En hij draaide met zijn ogen en hij vouwde zijn handen uiteen alsof het de grootste vanzelfsprekendheid op aarde was.
Meneer had even de bijbel gelezen of zo?
(Ik twijfel aan dit idee en vind het aannemelijker om te bedenken dat de juf hem iets verteld heeft.)
Ik deed een poging om hem uit te leggen dat hij met zijn zorgen en verhalen eerst bij zijn ouders terecht kan en dat hij het daarna ook aan Jezus mag vertellen.
“Is Jezus dan voor mensen die alleen wonen en niemand hebben om tegen te vertellen?”
“Ja, zo zou je het kunnen zien ja, vertel jij je dingetjes maar gewoon aan papa en mama”.
Dat geloven kwam nu wel goed uit , want we gingen 4 dagen geleden naar Parijs.
We deden aan maximale voorbereiding.
De Disney klassieker ‘De klokkenluider van de Notre Dame’ moet natuurlijk eerst gezien zijn wil je een beetje beleving krijgen wanneer je Kathedralen en Kerken bezoekt met kinderen van 6 en 4.
De jongste roept al dagen het woord “ bescheeeermiiiing” en heft zijn handen dan dramatisch omhoog. Net als in de film.
Ze weten dat Quasi Modo en ook Esmeralda bescherming kregen in de kerk en dat je daar dus veilig bent. Dat wilden ze wel met eigen ogen gaan zien.
Nog meer interesse was er voor de trappen aan de Seine waar de moeder van Quasi modo verongelukte. Misschien lag er nog wel bloed.. vet man…
De helden.
Het geloof bleef bij ons in Parijs. De Notre Dame was een feest der verbeelding en ze meende even Quasi Modo zelf te hebben zien zitten op een van de uitstekende beestenkoppen.
Op het plein waar de jongen werd bekogeld met fruit zagen ze nog een bananschil liggen en de gekke meneer leek wel heel erg op de verteller met het masker van het Disney verhaal.
De volgende dag bezochten we, nadat de Eiffeltoren was beklommen met een lift, een andere mooie Kathedraal. En daar hing hij, aan het kruis, een prachtig en groot beeld van Jezus Christus.
De oudste bleef lang staan kijken en was duidelijk onder de indruk.
‘Dat is Jezus’ zij hij tegen zijn broer, “dat is de zoon van God”. (Hij wist echt alles..)
We liepen door en er was een begrafenis bezig. De pastoor stond met zijn armen omhoog en sprak heilige woorden.
“Waarom doet hij zijn armen omhoog? vroeg de oudste.
“omdat hij zijn zegen geeft..”
“wat zeg je?”
..
En toen zag ik in mijn rechter ooghoek de jongste zijn handen omhoog heffen zoals die pastoor dat deed.
Ik was net te laat om zijn mond dicht te houden…
en hij riep: (veel te hard )
“ bescheeermiiiiing”.
Ik denk dat ik nog maar een keer Jesus Christ Superstar ga kijken voordat ik naar de Passie spelen ga volgende week, dat helpt vast een handje.
RSS-feed
