Niet “Ja, ik wil” maar “Ja, ik durf.”
Op de dag van ons huwelijk schrijf ik deze blog. Alweer 4 jaar geleden stond ik op het strand van Groede, naast mijn knappe echtgenoot. De trouwambtenaar en tevens mijn oude kleuterjuf Marlies, vroeg ons of we elkaar het “ja woord” wilden geven. Dat wilden we zeker! Onze lieve getuigen tekenden samen met ons onze huwelijksovereenkomst! Wat prachtig. En samen met de dochter van Vincent, mijn stiefdochter Sieske, hadden we ook een “contract” opgesteld. Dat we samen tekenden. Het was een andere bruiloft dan onze eerste huwelijken. Misschien wat minder onbezorgd. We hielden rekening met onze dochter/ stiefdochter. We hadden, omdat de band met onze ex-en erg prettig is, ook hen uitgenodigd. Hoe fijn dat ook was, er waren ook vreemde of grappige momenten. Waarop bijvoorbeeld de familie van ons beiden onze ex-en weer tegen kwamen. Dat alles was natuurlijk niet aan de orde toen we voor het eerst trouwden.
En toch was dit huwelijk een heel erg bewuste keuze. Wij wisten zeker, wij willen trouwen. De man van mijn leven wilde ik ook echt “mijn man” gaan noemen. Ik vond het heerlijk om “zijn vrouw” te zijn. Horen jullie ook die maar?!… ik wel. Want wat het hart wil is nog niet altijd een gegeven...
Gaande weg, in de afgelopen jaren, ervaarde ik hoe het verleden, als je niet oppast, een stempel blijft drukken op de dag van vandaag. Ik hoorde mezelf tegen mijn man zeggen; nee dat ben ik niet, dat denk ik niet zo, dat was je ex die dat dacht. En op een ander moment confronteerde hij mij met mijn vorige “levens”. Hoe vrij zijn we eigenlijk van het verleden. Hoe vast zitten we onbewust in bepaalde patronen, angsten of gedachten.
Zo wordt de vraag: “neem jij Vincent tot jouw wettige echtgenoot” niet een kwestie van “ja ik wil”, maar meer nog een kwestie van “durf ik dit eigenlijk wel”? Durf ik mezelf over te geven aan deze “nieuwe man”. Durf ik mijn hart te openen, zonder enige garantie dat het niet weer breken zal? Een risico nemen is niet het uitsluiten van pijn, het is het accepteren dat wat er ook gebeurt dit de juiste keuze is.
Door mezelf te beschermen voor eventuele kwetsuren in de toekomst sluit ik mezelf af. Ik bescherm mijn hart en daarmee trek ik een muur op. Mijn man krijgt het gevoel geen contact te hebben met mij. En dat klopt. Want je kunt niet selectief uitsluiten. Ik kan niet mijn hart sluiten tegen pijn en wel de liefde geven die hij verdient. Ik kan me niet afwenden van pijn, beschermen en verharden en wel een zee aan liefde over hem uitstorten.
Verdient hij mijn gereserveerdheid? Nee, bij lange na niet! Hij is de liefste man die ik ken. Mag ik mijn angst voor verlies en pijn, mijn liefde laten beteugelen? Nee, zeker niet.
Wat een proces! Wat een moed en dapperheid is er nodig om na een gestrand huwelijk, of een gestrande relatie überhaupt weer opnieuw lief te hebben. Overgave…. Kwetsbaar zijn. Dit huwelijk had ik bewuster gekozen dan welke beslissing ooit. Bij Vincent wist ik met elke vezel in mijn lijf, dit is de man waar ik oud mee wil worden.
Dapperheid is niet het ontbreken van angst, ware dapperheid is het voelen van angst en toch doorgaan!
Zo wordt mijn “Ja ik wil”… verruilt voor een zeker “Ja ik durf!!” Een proces in zelfontwikkeling dat ik vaak in mijn praktijk Femke Joy voorbij zie komen. In de samengestelde gezinnen die ik coach is dit ook een onderdeel van het proces dat voorbijkomt. Wil ik bij hem blijven, “Ja” voel ik dan, met heel mijn hart! Alleen is niet heel mijn hart altijd vrij van angst. Dat geeft niet, zolang dit helder en bewust is, is er iets aan te doen. Al dan niet met ondersteuning!
Wat een mooi cadeau geef je elkaar als je op een gegeven moment echt volmondig kunt zeggen: Ja Ik Durf!
www.femkejoy.nl
Op de dag van ons huwelijk schrijf ik deze blog. Alweer 4 jaar geleden stond ik op het strand van Groede, naast mijn knappe echtgenoot. De trouwambtenaar en tevens mijn oude kleuterjuf Marlies, vroeg ons of we elkaar het “ja woord” wilden geven. Dat wilden we zeker! Onze lieve getuigen tekenden samen met ons onze huwelijksovereenkomst! Wat prachtig. En samen met de dochter van Vincent, mijn stiefdochter Sieske, hadden we ook een “contract” opgesteld. Dat we samen tekenden. Het was een andere bruiloft dan onze eerste huwelijken. Misschien wat minder onbezorgd. We hielden rekening met onze dochter/ stiefdochter. We hadden, omdat de band met onze ex-en erg prettig is, ook hen uitgenodigd. Hoe fijn dat ook was, er waren ook vreemde of grappige momenten. Waarop bijvoorbeeld de familie van ons beiden onze ex-en weer tegen kwamen. Dat alles was natuurlijk niet aan de orde toen we voor het eerst trouwden.
En toch was dit huwelijk een heel erg bewuste keuze. Wij wisten zeker, wij willen trouwen. De man van mijn leven wilde ik ook echt “mijn man” gaan noemen. Ik vond het heerlijk om “zijn vrouw” te zijn. Horen jullie ook die maar?!… ik wel. Want wat het hart wil is nog niet altijd een gegeven...
Gaande weg, in de afgelopen jaren, ervaarde ik hoe het verleden, als je niet oppast, een stempel blijft drukken op de dag van vandaag. Ik hoorde mezelf tegen mijn man zeggen; nee dat ben ik niet, dat denk ik niet zo, dat was je ex die dat dacht. En op een ander moment confronteerde hij mij met mijn vorige “levens”. Hoe vrij zijn we eigenlijk van het verleden. Hoe vast zitten we onbewust in bepaalde patronen, angsten of gedachten.
Zo wordt de vraag: “neem jij Vincent tot jouw wettige echtgenoot” niet een kwestie van “ja ik wil”, maar meer nog een kwestie van “durf ik dit eigenlijk wel”? Durf ik mezelf over te geven aan deze “nieuwe man”. Durf ik mijn hart te openen, zonder enige garantie dat het niet weer breken zal? Een risico nemen is niet het uitsluiten van pijn, het is het accepteren dat wat er ook gebeurt dit de juiste keuze is.
Door mezelf te beschermen voor eventuele kwetsuren in de toekomst sluit ik mezelf af. Ik bescherm mijn hart en daarmee trek ik een muur op. Mijn man krijgt het gevoel geen contact te hebben met mij. En dat klopt. Want je kunt niet selectief uitsluiten. Ik kan niet mijn hart sluiten tegen pijn en wel de liefde geven die hij verdient. Ik kan me niet afwenden van pijn, beschermen en verharden en wel een zee aan liefde over hem uitstorten.
Verdient hij mijn gereserveerdheid? Nee, bij lange na niet! Hij is de liefste man die ik ken. Mag ik mijn angst voor verlies en pijn, mijn liefde laten beteugelen? Nee, zeker niet.
Wat een proces! Wat een moed en dapperheid is er nodig om na een gestrand huwelijk, of een gestrande relatie überhaupt weer opnieuw lief te hebben. Overgave…. Kwetsbaar zijn. Dit huwelijk had ik bewuster gekozen dan welke beslissing ooit. Bij Vincent wist ik met elke vezel in mijn lijf, dit is de man waar ik oud mee wil worden.
Dapperheid is niet het ontbreken van angst, ware dapperheid is het voelen van angst en toch doorgaan!
Zo wordt mijn “Ja ik wil”… verruilt voor een zeker “Ja ik durf!!” Een proces in zelfontwikkeling dat ik vaak in mijn praktijk Femke Joy voorbij zie komen. In de samengestelde gezinnen die ik coach is dit ook een onderdeel van het proces dat voorbijkomt. Wil ik bij hem blijven, “Ja” voel ik dan, met heel mijn hart! Alleen is niet heel mijn hart altijd vrij van angst. Dat geeft niet, zolang dit helder en bewust is, is er iets aan te doen. Al dan niet met ondersteuning!
Wat een mooi cadeau geef je elkaar als je op een gegeven moment echt volmondig kunt zeggen: Ja Ik Durf!
www.femkejoy.nl
RSS-feed
