Vroeger, toen ik nog jong, wild en kindloos was, had ik een beeld bij de schoolfase van kleine kinderen. Dat beeld bespaar ik jullie. Later toen ik minder wild was en een kinderwens had zag ik ook ineens mijzelf in dat beeld.
Ik, plotseling als een soort moeder Théresa.
Samen met mijn 4 kinderen zag ik mezelf al zitten aan de keukentafel met de koekjestrommel.
Ze zouden me alles vertellen, àlles. Want ik zou een een goede vragensteller zijn, een trooster en zou met humor mijn bloedjes van kinderen dagelijks laten schaterlachen. Ik zou mijn eigen kunstzinnige draai geven aan die saaie traktaties op school en we zouden dagelijks met elkaar kletsen over ditjes en datjes.Tel dat op bij liefde en …voilà
Ze zouden op zekere dag hun hart bij me uitstorten en Ik zou ze troosten en we zouden samen een mooie oplossing bedenken voor het probleem. De band tussen moeder en kind was nog nooit zo sterk.
Dat beeld hield ik vast in mijn zwangerschap en het leek me op een gegeven moment zelfs ook niet meer dan een schappelijke tegemoetkoming voor die 9 maanden vraatzucht en dat onaardige einde dat ze bevallen noemen.
Toegegeven, de werkelijkheid stelt me niet teleur. De relatie tussen moeder en kind was na een klein minuutje al dik in orde en ik blijk een fantastische vragensteller en een goede grappenmaker te zijn…denk ik…soms.
Jammer voor mij, maar die kindertjes van mij blijken echter hele andere aspecten van het moederschap de voorkeur te geven.
Ze waarderen het bijzonder als ik niet teveel vragen stel na school en een grappige moeder is blijkbaar een moeder die struikelt, zich ergens heel hard aan stoot of meedoet met een potje vechten.
Hier kan ik overigens prima mee leven, en struikelen is meestal ook geen punt.
Maar waar ik aan moest wennen is dat ze, vooral de oudste, het liefst een hele gestructureerde en voorspelbare mama wil. Van nature ben ik niet zo gestructureerd, laat staan voorspelbaar.
Heej, dat zou mijn moederschap tot uitstekende prestaties kunnen brengen …als het aan mij lag. Maar dat ligt het niet en dat zit inmiddels ook tussen de oren en ik doe dus mijn uitstekende best om vooral deze eigenschappen geen podium te geven.
Ik begin het ook wel te begrijpen…langzaam, soms ongemotiveerd, maar gedisciplineerd, dat wel.
Het is de routine, de voorspelbaarheid en het fijne gevoel dat je ze geeft als sommige dingen iedere dag hetzelfde zijn.
Ik behoor ook tot die sommige dingen.
Ach en een fijne doorsnee moeder is eigenlijk ook best prima. Het hoeft allemaal niet zo bijzonder voor hen. Dat is wel een prettige gedachte. En toegegeven, de voorspelbaarheid van zijn moeder is iets waar hij op kan bouwen.
Mijn zoon wordt erg blij als ik vertel dat ik ook lampionnetjes kom maken op school en hij straalt als de traktaties na zijn verjaardag ook gele cup-cakejes zijn, net als de traktaties van de meeste anderen uit zijn klas..
Hij vindt het stom als ik eens op een andere plek sta aan het schoolplein en hij vindt het niet zo fijn als de verkeerde kleur dop op zijn drinkbeker zit.
Ik weet dat hij hij altijd mijn vraag hoe het was op school beantwoord met “ leuk”, en krijg standaard de opmerking “mama, je hebt nog niet gevraagd hoe het was op school” , als ik de vraag eens niet stel.
Túúrlijk zijn er wel eens dagen dat mijn beeld van het moederschap zich mag uitleven, maar mijn vriendjes zorgen er vooral héél erg voor dat ik mij aan de dagelijkse routine houdt en voldoe aan hun verwachting van het moederschap. Ach en zo hoort dat ook.
En later als ze groot zijn, als hun moeder vastgeroest in haar rolpatroon de koekjestrommel op tafel zet, dan stimuleren zij mij om “ eens out of the box” te denken.
Wedden?
Ik, plotseling als een soort moeder Théresa.
Samen met mijn 4 kinderen zag ik mezelf al zitten aan de keukentafel met de koekjestrommel.
Ze zouden me alles vertellen, àlles. Want ik zou een een goede vragensteller zijn, een trooster en zou met humor mijn bloedjes van kinderen dagelijks laten schaterlachen. Ik zou mijn eigen kunstzinnige draai geven aan die saaie traktaties op school en we zouden dagelijks met elkaar kletsen over ditjes en datjes.Tel dat op bij liefde en …voilà
Ze zouden op zekere dag hun hart bij me uitstorten en Ik zou ze troosten en we zouden samen een mooie oplossing bedenken voor het probleem. De band tussen moeder en kind was nog nooit zo sterk.
Dat beeld hield ik vast in mijn zwangerschap en het leek me op een gegeven moment zelfs ook niet meer dan een schappelijke tegemoetkoming voor die 9 maanden vraatzucht en dat onaardige einde dat ze bevallen noemen.
Toegegeven, de werkelijkheid stelt me niet teleur. De relatie tussen moeder en kind was na een klein minuutje al dik in orde en ik blijk een fantastische vragensteller en een goede grappenmaker te zijn…denk ik…soms.
Jammer voor mij, maar die kindertjes van mij blijken echter hele andere aspecten van het moederschap de voorkeur te geven.
Ze waarderen het bijzonder als ik niet teveel vragen stel na school en een grappige moeder is blijkbaar een moeder die struikelt, zich ergens heel hard aan stoot of meedoet met een potje vechten.
Hier kan ik overigens prima mee leven, en struikelen is meestal ook geen punt.
Maar waar ik aan moest wennen is dat ze, vooral de oudste, het liefst een hele gestructureerde en voorspelbare mama wil. Van nature ben ik niet zo gestructureerd, laat staan voorspelbaar.
Heej, dat zou mijn moederschap tot uitstekende prestaties kunnen brengen …als het aan mij lag. Maar dat ligt het niet en dat zit inmiddels ook tussen de oren en ik doe dus mijn uitstekende best om vooral deze eigenschappen geen podium te geven.
Ik begin het ook wel te begrijpen…langzaam, soms ongemotiveerd, maar gedisciplineerd, dat wel.
Het is de routine, de voorspelbaarheid en het fijne gevoel dat je ze geeft als sommige dingen iedere dag hetzelfde zijn.
Ik behoor ook tot die sommige dingen.
Ach en een fijne doorsnee moeder is eigenlijk ook best prima. Het hoeft allemaal niet zo bijzonder voor hen. Dat is wel een prettige gedachte. En toegegeven, de voorspelbaarheid van zijn moeder is iets waar hij op kan bouwen.
Mijn zoon wordt erg blij als ik vertel dat ik ook lampionnetjes kom maken op school en hij straalt als de traktaties na zijn verjaardag ook gele cup-cakejes zijn, net als de traktaties van de meeste anderen uit zijn klas..
Hij vindt het stom als ik eens op een andere plek sta aan het schoolplein en hij vindt het niet zo fijn als de verkeerde kleur dop op zijn drinkbeker zit.
Ik weet dat hij hij altijd mijn vraag hoe het was op school beantwoord met “ leuk”, en krijg standaard de opmerking “mama, je hebt nog niet gevraagd hoe het was op school” , als ik de vraag eens niet stel.
Túúrlijk zijn er wel eens dagen dat mijn beeld van het moederschap zich mag uitleven, maar mijn vriendjes zorgen er vooral héél erg voor dat ik mij aan de dagelijkse routine houdt en voldoe aan hun verwachting van het moederschap. Ach en zo hoort dat ook.
En later als ze groot zijn, als hun moeder vastgeroest in haar rolpatroon de koekjestrommel op tafel zet, dan stimuleren zij mij om “ eens out of the box” te denken.
Wedden?
RSS-feed
