De Weir Minerals Venloop breidt volgend jaar uit met ‘VenloopKids’, een programma gericht op de jeugd. De thema’s beweging, gezondheid en voeding worden behandeld in een interactief lespakket, dat op scholen wordt aangeboden. Het draait daarbij vooral om beleving. Op woensdagmiddag 26 maart 2014 zijn alle kinderen uit de regio welkom op een
‘beleefdag’ rondom deze thema’s. 

 
"De Venloop doet dit samen met partijen als VIA VVV, Kokkerelli/ Kids University for Cooking, Unicef, Fontys Hogeschool Kind en Educatie Venlo, Talenti a Casa en het sportbedrijf van de Gemeente Venlo. Wij zijn initiator van het concept," legt directeur Wim Lensen uit. "We willen het hele jaar door in contact blijven met jeugd en hen bewust maken van het belang van voldoende
beweging en gezonde voeding. We geloven in het bundelen van krachten en hebben daarom bovengenoemde partijen benaderd om samen een jaarprogramma uit te rollen, waarbij kinderen kunnen genieten van allerhande activiteiten. We willen dat doen door scholen werk uit handen te nemen en ze een actief totaalpakket aan te bieden. Waarmee scholen belangrijke thema’s als gezondheid met hun leerlingen kunnen bespreken. Een gezond kind nu is immers een gezonde werknemer over 10 à
20 jaar!"


Beleefdag en mini-symposium 

Het hoogtepunt voor de VenloopKids wordt een feestelijke ‘beleefdag’ op de woensdag voor de Venloop. Lensen: "Het gaat dan in workshops, clinics en een Unicefloop vooral om plezier, interactief bezig zijn en beleving. Waarbij overigens álle kinderen uit de hele regio samen met hun ouders, opa’s en oma’s welkom zijn. Kinderen kunnen dan letterlijk ontdekken wat ze leuk vinden en waar ze talent voor hebben." 

De Venloop is ook in gesprek met sponsoren en commerciële partijen. "Die kunnen natuurlijk een bijdrage aan de ‘beleefdag’ leveren en zich dan tegelijkertijd presenteren. Op dezelfde dag (26 maart 2014) wordt er daarom samen met VVV-Venlo voor het bedrijfsleven ’s avonds rondom het thema Talent(h)erkenning ook nog een mini-symposium georganiseerd. We zijn druk doende met de invulling en zodra het programma vaste vormen aan gaat nemen, zullen wij dit uiteraard bekend maken."

Mijn naam is Maud Simons (36). Ik werk als zelfstandig ontwikkelingspsychologe. Met mijn vriend en twee zoontjes woon ik in Venlo. Na mijn studie aan de Radboud Universiteit Nijmegen deed ik een tijdje wetenschappelijk onderzoek naar jonge kinderen op basisscholen . 



Inmiddels heb ik ruim tien jaar ervaring in de Jeugdzorg, de afgelopen jaren als gedragswetenschapper. Doordat ik in dat werk veel kinderen en ouders in de knel heb zien zitten, is mijn betrokkenheid geleidelijk gegroeid naar een passie. Ik voel een sterke verantwoordelijkheid om met mijn inhoudelijke kennis een balans te vinden tussen het kind met een ‘probleem’ en zijn systeem. 




Kinderen hebben recht op een gezonde opvoeding. Geborgenheid en vrijheid in ontwikkeling staan voor mij daarbij centraal. Als het welbevinden van een kind in het gedrang komt, zal het om hulp willen vragen. Dat lukt niet altijd op een directe manier - vaak probeert een kind dat via de ouders te doen: het geeft signalen af in zijn gedrag. 

Die signalen zijn niet altijd eenduidig, maar ik kan samen met ouders proberen zulke signalen te herkennen. En ook als signalen uitblijven kan ik helpen te ontdekken wat er in een kind omgaat.

Dit zijn geen uitzonderlijke situaties: iedere ouder heeft wel eens twijfels over de opvoeding. Elke vraag is dan ook welkom, van ouders of van kinderen zelf. 

Jongeren kunnen ook fikse kopzorgen hebben. Enerzijds zitten ze in een fase waarin ze zoeken naar wie ze zijn en wie ze willen zijn. Anderzijds vragen de maatschappij, vrienden, ouders en school steeds meer of steeds andere dingen van ze.  Leg  mij je vragen en dilemma’s voor, dan zoeken we samen naar antwoorden, een eerste diagnose en als dat nodig mocht zijn naar de passende behandeling.
  
Graag tot ziens.

Mijn naam is Eefke Custers. Geboren in 1978, getrouwd met Bart en woonachtig in Venlo.

Na het VWO heb ik de universitaire opleiding Pedagogische Wetenschappen gevolgd vanwege mijn grote interesse in de ontwikkeling en het gedrag van kinderen in hun omgeving. In 2003 ben ik afgestudeerd als Orthopedagoog, richting Gezin en Gedrag. Ik ben gaan werken in de jeugdzorg  waar ik inmiddels veel ervaring heb opgedaan op de gebieden van de jeugdzorg,
het onderwijs en de kinder- en jeugdpsychiatrie. Om mijn kennis en kunde verder te verbreden en te verdiepen heb ik in 2010 de kans benut om de postmaster opleiding tot Orthopedagoog-Generalist te volgen.

In 2013 ben ik mijn eigen praktijk voor Kinder- en Jeugdpsychologie gestart.  Mijn ervaring is dat ontwikkeling een vanzelfsprekendheid lijkt, maar niet altijd vanzelfsprekend is en niet altijd vanzelf gaat.

Soms is er even wat hulp nodig om weer vooruit te kunnen met groeien en bloeien!

Mijn overtuiging is dat een kind de belangrijke mensen om zich heen nodig heeft om zich goed richting volwassenheid te kunnen
ontwikkelen. In de begeleiding en behandeling richt ik me op alle vragen die kunnen ontstaan rondom opvoeden en opgroeien, waarbij er gekeken wordt naar het  kind of de jongere in zijn eigen unieke situatie.  Hierbij is er in de aanpak aandacht voor zowel het kind, de jongere, de opvoeders als ook andere betrokkenen in het opvoedings-, ontwikkelings- en onderwijsproces. Ik sta voor een open en eerlijke communicatie en hecht veel belang aan een goede afstemming en samenwerking.

In samenwerking met Talenti a Casa draag ik graag bij aan het tot bloei brengen van kinderen in hun ontwikkeling door de kansen en krachten met elkaar te verkennen en handvaten te bieden. Ook professionals kunnen met vragen
rondom opvoeden en opgroeien van kinderen en jongeren bij mij terecht. 

Mijn naam is Eefke van Rensch-Schreurs. Geboren in 1978, getrouwd met Sjoerd en moeder van twee zoontjes (2011 en 2012).


Na de middelbare school heb ik in eerste instantie gekozen voor de opleiding tot leerkracht basisonderwijs. Na het afronden van de PABO wilde ik mij meer specialiseren in ontwikkelingsproblemen bij kinderen en ben Pedagogische wetenschappen gaan studeren aan de Radboud Universiteit in Nijmegen. In 2002 ben ik afgestudeerd als Orthopedagoog, richting Gezin en Gedrag. Na een aantal jaar werkervaring te hebben opgedaan in de sectoren onderwijs, jeugdzorg en kinderpsychiatrie, kreeg ik in 2008 de kans om mijn kennis nog meer te verbreden en te verdiepen door middel van de twee jarige postmaster opleiding tot GZ psycholoog Kind en Jeugd.            

 
In 2013 ben ik mijn eigen praktijk voor Kinder- en Jeugdpsychologie gestart en de samenwerking aangegaan met Talenti a Casa.


In mijn werk richt ik mij op alle vragen en zorgen die het opvoeden opgroeien van kinderen met zich mee kunnen brengen.
Door middel van diagnostiek en behandeling ga ik samen met ouders, kinderen en jongeren op zoek naar de best passende oplossing voor hun vragen en zorgen. Het is voor mij belangrijk hierbij goed aan te sluiten bij hoe mensen zijn en wat bij hen past. Persoonlijke aandacht en open communicatie zijn voor mij belangrijke uitgangspunten!

Naast kinderen en hun gezin kunnen ook professionals met vragen en thema’s rond kinderen en opvoeding bij mij terecht.


Graag tot ziens!

Vaak word ik uitgenodigd om deel te nemen aan rondetafelgesprekken over de transities. Die beginnen steevast met de focus op visie die me erg goed bevalt: men wil de kracht van ouders, jeugdigen en hun netwerk benutten en passende zorg bieden in de vertrouwde omgeving. En dan alleen daar zorg bieden waar het echt nodig is, want mensen kunnen veel meer zelf. Toch kom ik zelden vrolijk thuis van dergelijke bijeenkomsten. Hoe dat kan? Meestal gaat het binnen
vijf minuten niet meer over burgers en burgerkracht, maar over de inrichting van de professionele wereld. 

Zijn we zo gewend geraakt om burgers te benaderen via organisaties in ‘het maatschappelijk middenveld’ dat een gesprek over burgerkracht daar altijd uitkomt?

 Smakeloos

Als ik ambtelijke notities lees, bekruipt me eenzelfde gevoel: de visie is helder, maar hoe dieper je in de uitwerking terechtkomt, hoe meer de visie verwatert. Ik lees over organisatorische kwesties en het verdelen van geld. Maar over de inbreng van de burgers of het faciliteren van burgerinitiatieven, lees ik weinig of niets. Ik noem het de tragiek van het theezakje. Hoe vaker het
gebruikt wordt, hoe minder smaak er overblijft:

De smaak van een heldere visie – plons - wordt al minder in het uitvoeringsprogramma – plons - is nauwelijks meer te vinden in beschikkingen – plons - en ontbreekt in de uiteindelijke uitvoeringsinstructies voor werkers. Wat begint met een visie over een andere verhouding tussen overheid en burger, eindigt bij wijkwerkers in buurtteams die gaan bepalen wat goed is voor de
burger.

 Professionele dominantie in de wijk

Eén gezin, één plan is een loffelijk streven, maar wie maakt dat ene plan?  Wie bepaalt wat passende zorg is? Geef mensen de kans om met hun netwerk een plan te maken en voer dat plan dan uit. Laat dat ene plan leidend zijn voor de zorg. Leg dat recht vast in de wet. Doe je dat niet, dan verandert er niets in de machtsverhouding tussen burger en professional en schuift de professionele dominantie gewoon de wijk in. Dichter bij de burger weliswaar, maar nog steeds te ver weg van regie en zeggenschap bij burgers. In het plons-proces wordt regie al snel verantwoordelijkheid, burgers worden cliënten en uitvoerders toch weer beslissers. Not my cup of tea.


 

Blog van Tea Adema (6 oktober 2013)
 
Iedereen die wel eens een voordracht of les geeft, zou het verschijnsel moeten kennen. Als leerling of toehoorder bij een lezing of iets dergelijks ken je het allemaal. Wanneer we even afgeleid worden tijdens het luisteren naar een instructie missen we iets. Als we last hebben van een pijntje of ons zorgen maken, lukt het vaak helemaal niet om goed te letten op dat wat onze aandacht vraagt. Dit betekent dat we gedurende de dag vaak vele malen met onze gedachten op een andere plek zijn dan waar we
geacht worden te zijn.


Hoe leren kinderen

Jonge kinderen hebben het voor hun ontwikkeling nodig om informatie te verwerken door middel van hun lichaam. Taalkundige begrippen als op, naast, langs, onder, boven, voor, tegen, achter en bij leren ze vooral door te doen. En doen betekent voor jonge kinderen spelen. Spelen met hun lichaam en met voorwerpen en mensen. Daardoor ervaren ze wat begrippen zijn en ervaren ze ook tijdsbesef. Later kunnen ze dan zonder problemen abstracte begrippen begrijpen omdat hun lichaam dit als het ware al heeft geleerd. Zo leren kinderen via hun lichaam langzamerhand leren via hun hoofd.


Wat vragen we van kinderen

Kinderen gaan naar school en als ze uit school komen, zitten veel kinderen nog een poos achter de computer of voor de tv. Als ze ouder zijn moeten ze nog enkele uren huiswerk maken. De meeste kinderen zijn dus vooral hele dagen bezig met hun hoofd en moeten enorm veel verwerken. De hele dag staan hun hersenen aan voor het verwerken van informatie die ze krijgen aangeleverd door woorden en beelden. Van kinderen vragen we dus een groot deel van de dag dat ze opletten en zich concentreren. En dan vinden we het gek dat veel kinderen tegenwoordig concentratie problemen hebben?


Wat als…..


Stel je voor dat een kind:

• een poosje wat grieperig is…


• zijn kat, hond of cavia dood gaat….


• zich zorgen maakt omdat oma zo ziek is….


• bang is dat papa en mama gaan scheiden…


• moet verhuizen omdat papa en mama zijn gescheiden…


• last heeft van pijn of vage klachten die voor hem normaal zijn….


• nog niet zo schoolrijp is of een wat dromerig karakter heeft…


• niet zo goed met juf of meester op kan schieten…


• wordt geplaagd of gepest…


• traumatische ervaringen heeft opgedaan in zijn leven…


• geen idee heeft wat hij met die cijfers en letters moet…


• wel 9 manieren van rekenen heeft geleerd van de IB-er, RT-er, juffen en
  meester, maar geen idee heeft welke hij moet kiezen….


• ………

Ik stel me zo voor dat een kind wat van bovenstaande zaken last heeft, op die momenten niet op een effectieve manier de lesstof op kan nemen. De luikjes of klepjes van dit kind zijn gesloten voor het opnemen van lesstof. En dan heb ik hier alleen nog maar zaken genoemd die een wat langduriger karakter hebben. Zeker als de thuissituatie van een kind zorgelijk is, willen we daar als leermeesters wel even rekening mee houden. Maar na verloop van tijd vergeten we dit. Het kind ervaart zijn situatie als normaal en zal niet te kennen geven dat zijn klepjes voor leren dicht zijn. Alleen de hele goede observator ziet dat het kind naar binnen is gekeerd. Bovenstaande situaties kunnen we nog bedenken, maar wat als kinderen hun hersen- en leerklepjes sluiten omdat ze het te warm of te koud vinden, hun blaas vol zit, ze een kriebeltrui aan hebben of  steeds maar last hebben van het hoestje van het kind achter in de klas?


Welke gevolgen hebben dichte klepjes?

Vaak krijgen kinderen een “diagnose” concentratieprobleem wanneer ze zichtbaar afgeleid zijn in de klas en hun leerprestaties te wensen overlaten. Beweeglijke kinderen krijgen ook vaak een stempel concentratie problemen, maar juist deze kinderen zijn vaak erg goed in het opnemen van wat er in hun omgeving gebeurt. Of ze lesstof daarna ook goed verwerken en opslaan om het weer te kunnen reproduceren is overigens van een hele andere orde. Wat allereerst van belang is, is alert te zijn of kinderen überhaupt open staan voor de lesstof. Aangezien van kinderen wordt verwacht dat ze vele uren stil op een stoel zitten en luisteren naar de leerkracht, mag je verwachten dat er bij de meeste kinderen op enig moment de kleppen volledig dichtgaan omdat er niets meer bij kan of omdat het niet meer interessant is.

Ik ben ervan overtuigd dat kinderen, maar ook wij volwassenen vele malen op een dag de kleppen dicht hebben. Wij zijn dan al dan niet bewust bezig met onze binnenwereld en alles wat zich daar afspeelt. Dit betekent dat informatie, dan wel lesstof, op dat moment niet kan binnenkomen. Voor kinderen in de klas kan dit zeer ernstige vormen aannemen die we herkennen als leerproblemen. Bij de meeste kinderen zal het openen en sluiten van de klepjes geen gevolgen hebben omdat zij gemakkelijk de lesstof weer kunnen oppakken en hiaten kunnen dichten. Kinderen die echter langduriger minder opmerkzaam kunnen zijn, lopen al snel leerachterstanden op. Lesstof volgt in Nederland door de Cito-terreur een rechte lijn en bij achterstanden wordt er extra aandacht gegeven door meer oefenen van hetzelfde. Zelden echter wordt er teruggekeerd naar de bron van het hiaat.
Kinderen die bijvoorbeeld met hun vingers rekenen, wordt verboden dit nog langer te doen. Zij moeten dan nog meer een beroep doen op hun denkvermogen waardoor de klepjes opnieuw sluiten.


Wat ik zou willen….

Wat zou het fijn zijn wanneer wij als volwassenen wat meer ontspannen zijn in onze vraag naar onze kinderen. Bewust worden van wanneer kinderen hun klepjes sluiten en hen dit toestaan zou vast helpen. Het sluiten van de kleppen is een
mechanisme om jezelf te beschermen. Niet iedereen kan 100% alert zijn voor langere tijd. Als we het tempo iets verlagen voor de kinderen die door omstandigheden wat meer kwetsbaar zijn, zou dit vast tot minder concentratieproblemen en faalangst leiden. 

Enn… let eens op jezelf. Wanneer zijn je kleppen open en wanneer sluiten ze. Blijf jij netjes zitten tot het mag om je blaas te legen, kijk je stiekem op je telefoon naar berichtjes en denk je aan het boodschappenlijstje voor vanavond als je leidinggevende iets uitlegt? Mocht je dit herkennen, wees dan aardig en opmerkzaam voor kinderen die zo oneindig veel te leren hebben in deze wereld en herhaal het geduldig net zo lang je hebt gemerkt dat het door de klepjes is gegaan.