Niet “Ja, ik wil” maar “Ja, ik durf.”
 
Op de dag van ons huwelijk schrijf ik deze blog. Alweer 4 jaar geleden stond ik op het strand van Groede, naast mijn knappe echtgenoot. De trouwambtenaar en tevens mijn oude kleuterjuf Marlies, vroeg ons of we elkaar het “ja woord” wilden geven. Dat wilden we zeker! Onze lieve getuigen tekenden samen met ons onze huwelijksovereenkomst! Wat prachtig. En samen met de dochter van Vincent, mijn stiefdochter Sieske, hadden we ook een “contract” opgesteld. Dat we samen tekenden. Het was een andere bruiloft dan onze eerste huwelijken. Misschien wat minder onbezorgd. We hielden rekening met onze dochter/ stiefdochter. We hadden, omdat de band met onze ex-en erg prettig is, ook hen uitgenodigd. Hoe fijn dat ook was, er waren ook vreemde of grappige momenten. Waarop bijvoorbeeld de familie van ons beiden onze ex-en weer tegen kwamen. Dat alles was natuurlijk niet aan de orde toen we voor het eerst trouwden.
 
En toch was dit huwelijk een heel erg bewuste keuze. Wij wisten zeker, wij willen trouwen. De man van mijn leven wilde ik ook echt “mijn man” gaan noemen. Ik vond het heerlijk om “zijn vrouw” te zijn. Horen jullie ook die maar?!… ik wel. Want wat het hart wil is nog niet altijd een gegeven...
 
Gaande weg, in de afgelopen jaren, ervaarde ik hoe het verleden, als je niet oppast, een stempel blijft drukken op de dag van vandaag. Ik hoorde mezelf tegen mijn man zeggen; nee dat ben ik niet, dat denk ik niet zo, dat was je ex die dat dacht. En op een ander moment confronteerde hij mij met mijn vorige “levens”. Hoe vrij zijn we eigenlijk van het verleden. Hoe vast zitten we onbewust in bepaalde patronen, angsten of gedachten. 
 
Zo wordt de vraag: “neem jij Vincent tot jouw wettige echtgenoot” niet een kwestie van “ja ik wil”, maar meer nog een kwestie van “durf ik dit eigenlijk wel”? Durf ik mezelf over te geven aan deze “nieuwe man”. Durf ik mijn hart te openen, zonder enige garantie dat het niet weer breken zal? Een risico nemen is niet het uitsluiten van pijn, het is het accepteren dat wat er ook gebeurt dit de juiste keuze is.

Door mezelf te beschermen voor eventuele kwetsuren in de toekomst sluit ik mezelf af. Ik bescherm mijn hart en daarmee trek ik een muur op. Mijn man krijgt het gevoel geen contact te hebben met mij. En dat klopt. Want je kunt niet selectief uitsluiten. Ik kan niet mijn hart sluiten tegen pijn en wel de liefde geven die hij verdient. Ik kan me niet afwenden van pijn, beschermen en verharden en wel een zee aan liefde over hem uitstorten. 

Verdient hij mijn gereserveerdheid? Nee, bij lange na niet! Hij is de liefste man die ik ken. Mag ik mijn angst voor verlies en pijn, mijn liefde laten beteugelen? Nee, zeker niet.

Wat een proces! Wat een moed en dapperheid is er nodig om na een gestrand huwelijk, of een gestrande relatie überhaupt weer opnieuw lief te hebben. Overgave…. Kwetsbaar zijn. Dit huwelijk had ik bewuster gekozen dan welke beslissing ooit. Bij Vincent wist ik met elke vezel in mijn lijf, dit is de man waar ik oud mee wil worden.
Dapperheid is niet het ontbreken van angst, ware dapperheid is het voelen van angst en toch doorgaan! 

Zo wordt mijn “Ja ik wil”… verruilt voor een zeker “Ja ik durf!!” Een proces in zelfontwikkeling dat ik vaak in mijn praktijk Femke Joy voorbij zie komen. In de samengestelde gezinnen die ik coach is dit ook een onderdeel van het proces dat voorbijkomt. Wil ik bij hem blijven, “Ja” voel ik dan, met heel mijn hart! Alleen is niet heel mijn hart altijd vrij van angst. Dat geeft niet, zolang dit helder en bewust is, is er iets aan te doen. Al dan niet met ondersteuning!

 

Wat een mooi cadeau geef je elkaar als je op een gegeven moment echt volmondig kunt zeggen: Ja Ik Durf!

www.femkejoy.nl

Scheiden

Aan de meeste dingen die regel in plaats van uitzondering worden, raak je gewend. Het wordt gewoon. Scheiden is heel gewoon geworden in Nederland. 1 op de 5 kinderen krijgt ermee te maken. Het is al lang geen uitzondering meer dat je ouders uit elkaar gaan, dat je op twee plekken moet gaan wonen, dat je te maken krijgt met de nieuwe partner van je vader of je moeder en dat 'wij' geen wij meer is.En toch blijft het iets waar kinderen bijzonder veel moeite mee hebben. Iets waar je maar moeilijk écht aan went. Omdat het pijn doet, omdat het je leven opschudt (iets waar kinderen - lees: gewoontedieren - helemaal niet van houden), omdat er allerlei nieuwe relaties en interacties ontstaan. Heel vaak begrijpen ouders en kinderen elkaar in de periode na de scheiding niet zo goed. En ook dat doet pijn.

Rouwproces

Voor ouders heeft een scheiding vaak een lange aanloop. Er wordt gewikt, gewogen, geprobeerd, gepraat, geruzied, bijgelegd, nog een keer geprobeerd, enzovoort. Wanneer de scheiding daadwerkelijk wordt aangekondigd, hebben ouders al een deel van hun rouwproces gehad. Ze zijn al boos geweest, ze hebben zich al verzet, ze zijn al verdrietig geweest en beginnen het idee van uit elkaar gaan te aanvaarden. Kinderen voelen in die periode meestal wel spanning, ze merken wel dat er iets speelt, maar voor hen begint het pas echt vanaf het moment dat er dozen worden ingepakt. Terwijl ouders, los van hun verdriet en schuldgevoel, dan soms alweer bezig kunnen zijn met de toekomst.TempoverschilDe ouders hebben een grote voorsprong en er ontstaat een enorm tempoverschil. Op een bepaalde leeftijd vinden kinderen hun ouders ellendig traag, maar in dit geval hebben juist de kinderen echt véél tijd nodig. Meer dan je denkt.Boosheid en verzet tegen de nieuwe situatie hoort bij het rouwen. Het uit zich vaak in ruzie over ogenschijnlijke futiliteiten. Ik vertel vaak aan kinderen dat ik heel lang heb geweigerd om de theepot te gebruiken die de nieuwe partner van mijn vader inbracht in ons huishouden. Op die manier weigerde ik haar bestaan te erkennen, al zat ze dagelijks voor mijn neus aan tafel. Kinderachtig? Ja. Nodig voor het bepalen van je positie in een lastige nieuwe situatie? Ja!

Acceptatie

Achter langdurig verzet zit vaak een betekenis. Leuk meedoen binnen het nieuwe samengestelde gezin betekent dat je toegeeft, dat je het accepteert. Door te lachen om een grapje van de nieuwe vriend van je moeder, geef je toe dat hij misschien best OK is en je hem accepteert. Wanneer je actief meedenkt over manieren om ook in het nieuwe huis met vrienden te kunnen afspreken, denken ze dat je je gewonnen geeft. Wanneer je als ouder oog hebt voor de betekenis van verzet kun je je kind beter helpen om door een hele lastige fase in zijn of haar leven te komen. In plaats van verwijderd te raken door ruzie over dwars gedrag of brutale uitspraken, kun je het dan hebben over manieren om elkaar niet uit het oog te verliezen.

Er zijn natuurlijk ook kinderen die de nieuw ontstane situatie makkelijk accepteren. Begrip is vooral nodig voor de kinderen bij wie dat niet zo is. Gun hen hun rouwproces. Gun hen het principiële verzet tegen de nieuwe situatie. Gun het ze zolang als nodig is. Principes kunnen hardnekkig zijn. Acceptatie komt daarna en in heel kleine stapjes.