NBA competitie…
Ik kan veel hebben, echt. Daarom komt die derde er ook waarschijnlijk…
Vieze vlekken, rommel, zand, sokken met gaten, broeken met gaten, broeken zonder gaten die ineens kwijt zijn…. slechte amateur drummers om 09:00 uur smorgens, ‘uit bed vallers ‘midden in de nacht, treuzelaars, naast de wc bril plassers …3 vriendjes tegelijk na schooltijd, ik kan het al-lemaal hebben. Ik kan er zelfs van genieten.
Maar soms raakt mama een beetje door de war …of in de war, kijk daar begint het al…
Zoals met prinsjesdag. Meneer Rutten vertelt op TV dat kinderen vanaf nu vaker mogen zeuren om een kado met sinterklaas voortaan, want hun ouders hebben binnenkort weer meer te besteden.
Ach, schiet die man niet zo af, er wordt ook alles op een weegschaaltje gelegd, meneer Rutten heeft het vast niet zo bedoeld, het was een kleine opmerking op een hele begroting …pfff.
Nee?
Hmmm ik weet het niet. Ik heb niet de hele dag voor de tv gehangen, maar dit fragment zag ik dan weer wel.
In mijn beleving bedoelt hij toch echt dat ouders, die toch al ruim in het sop zitten nu nog meer kunnen kopen voor hun kroost. Daar is niks mis mee, ben ik het mee eens, maar toch ontstaat er een ergernis bij mij. Een ergernis aan die oppervlakkigheid van het gegeven.
Ik had misschien liever gehad dat hij gezegd had:
Kinderen die in de afgelopen jaren geleerd hebben om niet te zeuren om dingen, die kunnen nu verrast worden met een extra voetbal….of zoiets dergelijks.
“Wat lig je nou te krenten?” hoor ik u denken…”wat is jouw probleem nu eigenlijk?”
Nou, het gemak waarmee hij dat zegt, en dan vervolgens link ik dat (geheel onterecht wellicht) aan hetzelfde gemak waarmee kinderen kunnen zeuren om dingen, om spullen.
Daar kan ik heel slecht tegen.
JAK.
Maar alle kinderen zeuren toch wel eens? Ja, die van mij ook….heb ik een hekel aan.
En zeuren hoort toch bij het kind zijn? Ja, klopt ook, maar ik hekel het.
Moet je dan niet eens eerst even bij jezelf beginnen? Misschien…morgen.
Bij mij zit het mannetje “boos” heel driftig aan de knoppen van het mengpaneel in mijn hoofdkwartier te schuiven wanneer er ruzie gemaakt wordt over een ding, een stuk speelgoed of iets wat die kleine snotterbellen, die niks te klagen hebben hier in huis, menen te bezitten.
Ik verwijs u om dit te snappen even allen dringend naar de naar de Disney film ‘binnenste buiten’ die prachtig in beeld brengt hoe emoties (samen)werken in een (kinder)brein .
Is er iets gebeurd ofzo? hoor ik u weer denken.
Nou niet iets heel bijzonders in het algemeen, maar hier in huis heeft mama wel even een punt gemaakt.
Trots op? Weet ik nog niet….dat moet zich nog even uitwijzen de komende dagen.
Het gebeurde gewoon.
Wij zijn hier in huis trotse eigenaar van een Playstation, een 3 of 4 of 8 en een half, ik weet het niet precies. Dat ding is echt tof, dat moet ik bekennen en de NBA competitie is levensecht. Helemaal prima, ideaal als het regent en een uitkomst als ik moet typen.
Er zitten maar liefst 3 controllers bij, want we hebben drie jongens in huis. Ook prima, ik doe de was wel, heej, ik kan veel hebben hè.
De zwarte controller is de nieuwste en daar voetballen, basketballen en motorcrossen ze het liefst mee. Rood en wit zijn exact hetzelfde qua besturing…maar zwart is gewoon vetter…
Dus daar wordt al weken om gestreden… Nu kan ik veel hebben, maar eens is de koek op hè.
Gisterochtend om precies te zijn. De een wordt wakker en gaat zo snel de trap af dat er niet eens tijd is om te vallen. De ander, nog helemaal niet wakker maar schiet toch bij het horen van de eerste voetstappen van zijn broer acuut als een zombie in de ‘als hij gaat moet ik ook gaan anders moet ik de rode of de witte controller’ modus , en probeert zijn broer dan nog in te halen op de
trap. Meestal stopt mijn hart even met kloppen totdat ze veilig beneden zijn, maar nu ging het spontaan in de versnelling … van pure ergernis.
Ik hoor de de deur van de woonkamer bijna uit de scharnieren schieten en de broertjes storten zich op het zwarte heilige stuurding…
De oudste wint, maar trekt de kabel kapot. De jongste begint te huilen uit frustratie omdat hij te laat is. Ik hoor ze trekken en duwen …normaal gesproken lossen ze dit zelf wel op, maar ik wil me hier ineens heel erg mee bemoeien… .
Ik loop ook naar beneden en zwaai de deur open. Ik ga tussen de daders en de Playstation in staan en ze kijken met verbazing naar een, in hun ogen, verwilderde moeder.
“Wat komt zij doen? “
Niet op mijn allercharmantst besef ik, maar vastberaden en met een onheilspellend aura begin ik mijn betoog.
Ik roep iets van : ’…zijn jullie helemaal gek geworden?…’ en ‘ …een beetje drama maken om zo’n zwart ding?…’ en ‘…Jij stopt onmiddellijk met dat gejank en jij gaat nadenken waarom die kabel kapot moest…”
Maar daar blijft het niet bij……ik raaskal stevig door en ik voel dat het werkt. Go mama go!
“ ..Er zijn kindjes die niet eens een playstation hebben, niet eens een tv, niet eens een bank om naar de tv te kijken…niet eens een woonkamer waar die bank dan in kan ….niet eens een huis,
niet eens een broertje om mee te spelen…”
Dus.
Ze zeiden niks. Ze dachten wel, vermoed ik;
“Mama is gek geworden..”, “ mama’s onmacht ten aanzien van het vluchtelingenthema kent vele gezichten” ging er misschien wel door hun hoofdjes.
Afin…ik pakte de zwarte controller en nam hem met me mee naar de keuken. We gingen allebei even afkoelen. Ik liet de twee boefjes ook even alleen.. en het bleef stil.
10 lange minuten bleef het stil en er werd ook niet gegamed (want er was geen lol aan zonder die zwarte natuurlijk) .
Ik pakte koffie en een boterham en bewoog me heel rustig terug naar de kamer. De oudste brak de stilte en vroeg waar de zwarte controller was.
“Ik denk erover om hem op te sturen naar de kindjes die er blij mee zullen zijn” zei ik.
Verbaasd keek hij me aan.
“Maar die hadden toch geen playstation?”
“Dan stuur ik de playstation erachteraan bij de eerstvolgende keer dat jullie zo een drama maken om een controller of de kabel achteloos kapot trekken”.
Er werd niet gehuild en er werd amper gereageerd.
Ik denk dat het werd geaccepteerd.
Momenteel ondergaan ze de consequentie als echte mannen. Dat geef ik ze na.
Ze spelen al bijna twee dagen met autos en kleurden een mooie tekening. Morgen is er weer een NBA competitie….
En ik hoop dat vechtpartijen om een controller terwijl er drie (!) liggen, uitblijven.
En ik ben blij dat prinsjesdag maar één dinsdag in een jaar is.
En als ze een vierde controller vragen voor sinterklaas met het argument dat er toestemming is van meneer Rutten , dan…dan…
Ik kan veel hebben, echt. Daarom komt die derde er ook waarschijnlijk…
Vieze vlekken, rommel, zand, sokken met gaten, broeken met gaten, broeken zonder gaten die ineens kwijt zijn…. slechte amateur drummers om 09:00 uur smorgens, ‘uit bed vallers ‘midden in de nacht, treuzelaars, naast de wc bril plassers …3 vriendjes tegelijk na schooltijd, ik kan het al-lemaal hebben. Ik kan er zelfs van genieten.
Maar soms raakt mama een beetje door de war …of in de war, kijk daar begint het al…
Zoals met prinsjesdag. Meneer Rutten vertelt op TV dat kinderen vanaf nu vaker mogen zeuren om een kado met sinterklaas voortaan, want hun ouders hebben binnenkort weer meer te besteden.
Ach, schiet die man niet zo af, er wordt ook alles op een weegschaaltje gelegd, meneer Rutten heeft het vast niet zo bedoeld, het was een kleine opmerking op een hele begroting …pfff.
Nee?
Hmmm ik weet het niet. Ik heb niet de hele dag voor de tv gehangen, maar dit fragment zag ik dan weer wel.
In mijn beleving bedoelt hij toch echt dat ouders, die toch al ruim in het sop zitten nu nog meer kunnen kopen voor hun kroost. Daar is niks mis mee, ben ik het mee eens, maar toch ontstaat er een ergernis bij mij. Een ergernis aan die oppervlakkigheid van het gegeven.
Ik had misschien liever gehad dat hij gezegd had:
Kinderen die in de afgelopen jaren geleerd hebben om niet te zeuren om dingen, die kunnen nu verrast worden met een extra voetbal….of zoiets dergelijks.
“Wat lig je nou te krenten?” hoor ik u denken…”wat is jouw probleem nu eigenlijk?”
Nou, het gemak waarmee hij dat zegt, en dan vervolgens link ik dat (geheel onterecht wellicht) aan hetzelfde gemak waarmee kinderen kunnen zeuren om dingen, om spullen.
Daar kan ik heel slecht tegen.
JAK.
Maar alle kinderen zeuren toch wel eens? Ja, die van mij ook….heb ik een hekel aan.
En zeuren hoort toch bij het kind zijn? Ja, klopt ook, maar ik hekel het.
Moet je dan niet eens eerst even bij jezelf beginnen? Misschien…morgen.
Bij mij zit het mannetje “boos” heel driftig aan de knoppen van het mengpaneel in mijn hoofdkwartier te schuiven wanneer er ruzie gemaakt wordt over een ding, een stuk speelgoed of iets wat die kleine snotterbellen, die niks te klagen hebben hier in huis, menen te bezitten.
Ik verwijs u om dit te snappen even allen dringend naar de naar de Disney film ‘binnenste buiten’ die prachtig in beeld brengt hoe emoties (samen)werken in een (kinder)brein .
Is er iets gebeurd ofzo? hoor ik u weer denken.
Nou niet iets heel bijzonders in het algemeen, maar hier in huis heeft mama wel even een punt gemaakt.
Trots op? Weet ik nog niet….dat moet zich nog even uitwijzen de komende dagen.
Het gebeurde gewoon.
Wij zijn hier in huis trotse eigenaar van een Playstation, een 3 of 4 of 8 en een half, ik weet het niet precies. Dat ding is echt tof, dat moet ik bekennen en de NBA competitie is levensecht. Helemaal prima, ideaal als het regent en een uitkomst als ik moet typen.
Er zitten maar liefst 3 controllers bij, want we hebben drie jongens in huis. Ook prima, ik doe de was wel, heej, ik kan veel hebben hè.
De zwarte controller is de nieuwste en daar voetballen, basketballen en motorcrossen ze het liefst mee. Rood en wit zijn exact hetzelfde qua besturing…maar zwart is gewoon vetter…
Dus daar wordt al weken om gestreden… Nu kan ik veel hebben, maar eens is de koek op hè.
Gisterochtend om precies te zijn. De een wordt wakker en gaat zo snel de trap af dat er niet eens tijd is om te vallen. De ander, nog helemaal niet wakker maar schiet toch bij het horen van de eerste voetstappen van zijn broer acuut als een zombie in de ‘als hij gaat moet ik ook gaan anders moet ik de rode of de witte controller’ modus , en probeert zijn broer dan nog in te halen op de
trap. Meestal stopt mijn hart even met kloppen totdat ze veilig beneden zijn, maar nu ging het spontaan in de versnelling … van pure ergernis.
Ik hoor de de deur van de woonkamer bijna uit de scharnieren schieten en de broertjes storten zich op het zwarte heilige stuurding…
De oudste wint, maar trekt de kabel kapot. De jongste begint te huilen uit frustratie omdat hij te laat is. Ik hoor ze trekken en duwen …normaal gesproken lossen ze dit zelf wel op, maar ik wil me hier ineens heel erg mee bemoeien… .
Ik loop ook naar beneden en zwaai de deur open. Ik ga tussen de daders en de Playstation in staan en ze kijken met verbazing naar een, in hun ogen, verwilderde moeder.
“Wat komt zij doen? “
Niet op mijn allercharmantst besef ik, maar vastberaden en met een onheilspellend aura begin ik mijn betoog.
Ik roep iets van : ’…zijn jullie helemaal gek geworden?…’ en ‘ …een beetje drama maken om zo’n zwart ding?…’ en ‘…Jij stopt onmiddellijk met dat gejank en jij gaat nadenken waarom die kabel kapot moest…”
Maar daar blijft het niet bij……ik raaskal stevig door en ik voel dat het werkt. Go mama go!
“ ..Er zijn kindjes die niet eens een playstation hebben, niet eens een tv, niet eens een bank om naar de tv te kijken…niet eens een woonkamer waar die bank dan in kan ….niet eens een huis,
niet eens een broertje om mee te spelen…”
Dus.
Ze zeiden niks. Ze dachten wel, vermoed ik;
“Mama is gek geworden..”, “ mama’s onmacht ten aanzien van het vluchtelingenthema kent vele gezichten” ging er misschien wel door hun hoofdjes.
Afin…ik pakte de zwarte controller en nam hem met me mee naar de keuken. We gingen allebei even afkoelen. Ik liet de twee boefjes ook even alleen.. en het bleef stil.
10 lange minuten bleef het stil en er werd ook niet gegamed (want er was geen lol aan zonder die zwarte natuurlijk) .
Ik pakte koffie en een boterham en bewoog me heel rustig terug naar de kamer. De oudste brak de stilte en vroeg waar de zwarte controller was.
“Ik denk erover om hem op te sturen naar de kindjes die er blij mee zullen zijn” zei ik.
Verbaasd keek hij me aan.
“Maar die hadden toch geen playstation?”
“Dan stuur ik de playstation erachteraan bij de eerstvolgende keer dat jullie zo een drama maken om een controller of de kabel achteloos kapot trekken”.
Er werd niet gehuild en er werd amper gereageerd.
Ik denk dat het werd geaccepteerd.
Momenteel ondergaan ze de consequentie als echte mannen. Dat geef ik ze na.
Ze spelen al bijna twee dagen met autos en kleurden een mooie tekening. Morgen is er weer een NBA competitie….
En ik hoop dat vechtpartijen om een controller terwijl er drie (!) liggen, uitblijven.
En ik ben blij dat prinsjesdag maar één dinsdag in een jaar is.
En als ze een vierde controller vragen voor sinterklaas met het argument dat er toestemming is van meneer Rutten , dan…dan…
RSS-feed
