“Mam ik vind het fijn dat dit t-shirt zo lekker ruikt en dat je het precies hebt gewassen nu ik het aan wil”. Dit zijn de unieke en tegelijkertijd uitstervende woorden van mijn jongste zoon, ik maak er een muursticker van.
De wasmand puilde uit en hij trok het shirt eruit. Een grote dankbaarheid kwam vrij.
Die dankbaarheid was er ook toen we besloten om op de 7 vierkante meter tuin die als vrije
ruimte diende een 3 bij 2 meter grote trampoline te plaatsen.
Het ziet er heel lelijk uit, de verhoudingen kloppen niet meer, maar het geluk was er niet minder om.
Hij kon het ook erg waarderen toen ik overstag ging om een nachtje bij hem te logeren in plaats van bij papa.
Ik hou van conventioneel. Van een opgeruimd huis, van de was doen, van iedere dag de
boterhamtrommeltjes vullen en van gezette tijden eten en slapen. Dat geeft rust , daar ben ik wel achter. Nog meer hou ik van onconventioneel. Het liefst 24 uur per dag als ik in mijn eentje ben, maar daar is de situatie niet geheel naar. Ik hou er niet alleen van , het is een verlangen, bijna een dwang die er af en toe uit moet. Ik hou ervan om dingen te doen die soms, af en toe en niet te vaak, afwijken van de gewoonte.
Het zijn net mensen.
Ik hou van dingen voor ze doen , dingen voor ze regelen, waarvan zijzelf nog niet weten hoe leuk het is. Gewoon, om hun blik van verwondering te zien en de energie die ze ervan krijgen zelf te voelen. Eigenlijk gewoon om de benoeming “ de beste moeder van de wereld “ te willen krijgen. Meer is het niet. Dat wil je toch? Maar het besef dat een wasje draaien en af en toe een spelletje niet genoeg is om in beeld te blijven, laat staan een medaille te winnen , daar was ik al achter.
We gingen een nacht kamperen . 4 mama’s en 8 jongens. De kleine dochtermeisjes bleven thuis, er moest ook wijn worden gedronken en dat gaat niet met rondrennende vermoeide peuters. “Ik wil eigenlijk liever thuis blijven, want ik ken die jongens niet” was de eerste reactie van mijn oudste. Toen hij hoorde dat we in een tent gingen slapen draaide hij bij.
Dat kende hij wel en dat vind hij leuk. Hij liet het maar op zijn beloop. Het waren 8 jongens. De jongste was 5 en de oudste was 9. De moeders kenden elkaar natuurlijk wel en de fles wijn stond dan ook al gauw op tafel.
De jongens zwommen,voetbalden en zaten in het bos in de buurt. “Ik zit op voetbal, ik zit op
freerunnen, ik zit op zwemles, ik zit op niks want ik weet nog niet welke ik wil.”
Meer info was er niet nodig om vanaf de eerste minuut een toffe bende van te maken.
Het werd later en de bbq ging aan. Er werden stokken gezocht en geslepen en er werd van alles geroosterd, met dank aan die ene aanwezige vader. De jongens genoten, en de moeders ook. Om middernacht lagen ze in de tent, de jongens. Ze sliepen binnen 2 seconden en de moeders waakten over de nacht, naast de tent bij het vuur, met wat wijn.
Op de weg terug naar huis raakten ze niet uitgepraat. Ze vonden het supertof en wilden dit wel ieder jaar. Ik vond het goed.
“Mam heb jij dit bedacht?” vroeg de jongste van de twee. “Ja , samen met de andere moeders” zei ik. Ik voelde me trotser dan ooit en wist dat ik op een hoger voetstuk kwam te staan dan 24 uur eerder.
Die middag hadden we een verjaardag, midden in de stad, de jongens zaten op straat en
vertelden over hun avonturen van hun 24 uur kampeer avontuur aan een aantal vaders.
Ze hadden het gevoel dat ze de eerste mens op aarde waren die ooit een croissant had gebakken aan een stok, een tweepunter. En dat om middernacht.
Soms wordt ik moedeloos van de hoeveelheid werk in huis, van de was, van de vaatwas, van de rommel, van de smerigheid, van de stinksokken, van de dingen die kleiner dan 3 cm groot zijn, soms zelfs van de aanwezigheid van de veroorzakers ervan. Maar nu weet ik het… Dan ga ik óf even weg óf ik regel een onconventioneel weekend met ze …
Dan kan ik weer 1000 wasjes draaien en genieten van stinkvoeten.
De wasmand puilde uit en hij trok het shirt eruit. Een grote dankbaarheid kwam vrij.
Die dankbaarheid was er ook toen we besloten om op de 7 vierkante meter tuin die als vrije
ruimte diende een 3 bij 2 meter grote trampoline te plaatsen.
Het ziet er heel lelijk uit, de verhoudingen kloppen niet meer, maar het geluk was er niet minder om.
Hij kon het ook erg waarderen toen ik overstag ging om een nachtje bij hem te logeren in plaats van bij papa.
Ik hou van conventioneel. Van een opgeruimd huis, van de was doen, van iedere dag de
boterhamtrommeltjes vullen en van gezette tijden eten en slapen. Dat geeft rust , daar ben ik wel achter. Nog meer hou ik van onconventioneel. Het liefst 24 uur per dag als ik in mijn eentje ben, maar daar is de situatie niet geheel naar. Ik hou er niet alleen van , het is een verlangen, bijna een dwang die er af en toe uit moet. Ik hou ervan om dingen te doen die soms, af en toe en niet te vaak, afwijken van de gewoonte.
Het zijn net mensen.
Ik hou van dingen voor ze doen , dingen voor ze regelen, waarvan zijzelf nog niet weten hoe leuk het is. Gewoon, om hun blik van verwondering te zien en de energie die ze ervan krijgen zelf te voelen. Eigenlijk gewoon om de benoeming “ de beste moeder van de wereld “ te willen krijgen. Meer is het niet. Dat wil je toch? Maar het besef dat een wasje draaien en af en toe een spelletje niet genoeg is om in beeld te blijven, laat staan een medaille te winnen , daar was ik al achter.
We gingen een nacht kamperen . 4 mama’s en 8 jongens. De kleine dochtermeisjes bleven thuis, er moest ook wijn worden gedronken en dat gaat niet met rondrennende vermoeide peuters. “Ik wil eigenlijk liever thuis blijven, want ik ken die jongens niet” was de eerste reactie van mijn oudste. Toen hij hoorde dat we in een tent gingen slapen draaide hij bij.
Dat kende hij wel en dat vind hij leuk. Hij liet het maar op zijn beloop. Het waren 8 jongens. De jongste was 5 en de oudste was 9. De moeders kenden elkaar natuurlijk wel en de fles wijn stond dan ook al gauw op tafel.
De jongens zwommen,voetbalden en zaten in het bos in de buurt. “Ik zit op voetbal, ik zit op
freerunnen, ik zit op zwemles, ik zit op niks want ik weet nog niet welke ik wil.”
Meer info was er niet nodig om vanaf de eerste minuut een toffe bende van te maken.
Het werd later en de bbq ging aan. Er werden stokken gezocht en geslepen en er werd van alles geroosterd, met dank aan die ene aanwezige vader. De jongens genoten, en de moeders ook. Om middernacht lagen ze in de tent, de jongens. Ze sliepen binnen 2 seconden en de moeders waakten over de nacht, naast de tent bij het vuur, met wat wijn.
Op de weg terug naar huis raakten ze niet uitgepraat. Ze vonden het supertof en wilden dit wel ieder jaar. Ik vond het goed.
“Mam heb jij dit bedacht?” vroeg de jongste van de twee. “Ja , samen met de andere moeders” zei ik. Ik voelde me trotser dan ooit en wist dat ik op een hoger voetstuk kwam te staan dan 24 uur eerder.
Die middag hadden we een verjaardag, midden in de stad, de jongens zaten op straat en
vertelden over hun avonturen van hun 24 uur kampeer avontuur aan een aantal vaders.
Ze hadden het gevoel dat ze de eerste mens op aarde waren die ooit een croissant had gebakken aan een stok, een tweepunter. En dat om middernacht.
Soms wordt ik moedeloos van de hoeveelheid werk in huis, van de was, van de vaatwas, van de rommel, van de smerigheid, van de stinksokken, van de dingen die kleiner dan 3 cm groot zijn, soms zelfs van de aanwezigheid van de veroorzakers ervan. Maar nu weet ik het… Dan ga ik óf even weg óf ik regel een onconventioneel weekend met ze …
Dan kan ik weer 1000 wasjes draaien en genieten van stinkvoeten.
RSS-feed
