Ik loop op een woensdagavond in augustus om 22:30 uur met mijn oudste zoon over de camping in Frankrijk. Het is de tweede avond dat hij alleen mag gaan voetballen met alle Messi’s en Ronaldo’s uit heel Europa op het veldje binnen de campingmuren.
De eerste avond dat hij alleen naar huis mocht lopen hielden we er rekening mee dat hij zou verdwalen. Zijn coördinatie is niet sterk en het was donker.
Hij raakte inderdaad de weg kwijt en heeft hulp gevraagd aan een vader van een campingvriendje en gezegd dat hij op nummer 409 moest zijn.
Bij thuiskomst kwamen de tranen en hij vond het nogal heftig, dat gevoel van verdwalen.
Maar heej, waar kun je een kind beter leren verdwalen dan op een camping. Dat is een soort van minimaatschappij met een hek en een slagboom. Best een goede trainingsbasis vind ik.
Hij mag wel wat vaker voelen wat dapper zijn is, vond ik en dit was een veilige plek om dat te oefenen.
(Ik vertel er voor de vorm even niet bij hoe ongerust ik was en hoe zielig ik hem vond , ok? dat zou het hele verhaal een beetje afzwakken)
De volgende morgen was hij best trots op zichzelf dat hij in zijn eentje hulp had gezocht en thuis was gekomen. En hij wilde die avond weer alleen naar huis lopen. want hij wist nu wel zeker waar de vader van zijn campingvriendje woonde en die bracht hem dan wel.
Hij ging van dapper naar overmoedig bijna…
Ikzelf wordt dapper van incalculeren. Uiteraard is het voor ieder mens vervelend als er plotseling dingen gebeuren die niet fijn zijn. En sommige zaken kun je niet bedenken of van tevoren uitstippelen. Maar heel veel kleine lullige vervelende dingen kunnen, als ze ineens uit de lucht komen vallen je dag verzieken of lichte paniek veroorzaken. Ben eerlijk. Bij mij in ieder geval wel.
En dat wil ik niet, dus ik calculeer in. Ik wapen mij tegen vervelende zaken.
Ik reken in mijn verdere bestaan nog op een stuk of 20 verkeersboetes, 135 gebroken glazen en 68 verloren fietsensleutels, 45 extra tochtjes vanwege het vergeten van de luiers, 345 excuusjes omdat we vergaten dat het modderdag, studiedag of kinderboerderijbezoekdag was, 12 afbellers omdat ik dacht dat ik de auto had, maar hem toch niet had, 56 gaten in de jeans waar je niet wil dat er gaten zitten, 23 te korte broeken voor mijn zoon, 46 te wijde shirtjes voor mijn dochter en 654 sinterklaaskadootjes waar de batterijen niet bij zitten.
Er staan mij nog zeker 6 onzekere toekomstmomenten te wachten als het gaat om mijn werk als kinderpsycholoog. De gezondheid van mijn ouders zal stabiel blijven of verminderen, maar ik calculeer een tiental ziekenhuisbezoeken voor de komende paar jaar alvast in. Er zullen nog wat begrafenissen aankomen als het gaat om vrienden, familie en bekenden en misschien lig ik zelf nog wel 2 keer op de EHBO of nog erger, mijn kinderen.
Daar wil je toch niet aan denken?
Nee, ik ook liever niet, maar soms helpt het wel om je, als er dan iets gebeurd, meer dapper te voelen.
Ik hoop dat we alle pijntjes, verdrietjes en tegenslagen goed weten te doorstaan en daar heb je toch wel een portie moed voor nodig. Liefst op voorraad.
Gekmakerij .…hoor ik jullie denken. Dat is toch doemdenken, dan is je glas toch al half leeg voordat je het inschenkt?
Nee man, voor mij werkt dit juist heel goed. Van nature ben ik een blij (en lui) mens . Ik vertrouw veel mensen om me heen en vertrouw ook op mezelf . Het gros van de dingen die ik doe gaat goed en daar ben ik positief over. Maar ik ben ook een realist. En daar hoort incalculeren bij in mijn visie.
En zo werkt het volgens mij ook met kinderen.
Face your fears little people.
Incalculeren geeft je tijd om dapper te worden en je dapper voelen is fijn, laat ik ze ervaren.
Aldus..
De tweede avond ging de oudste weer voetballen en hij wilde wederom alleen naar huis lopen. Prima, nu wat gesterkt met tips en trucs voor als hij de terugweg niet meer zou weten.
Ik liep hem die avond toch maar tegemoet en kwam hem met de bal aan zijn voet halverwege tegen. Hij keek verbaasd maar ook blij.
“Dacht je dat ik weer verdwaald was?" vroeg hij.
“Nee hoor , ik wilde je gewoon tegemoet lopen.”
“Denk je dat ik ooit nog eens ga verdwalen?”
“ja , dat denk ik wel, meer dan eens, je lijkt nl. op je moeder wat dat betreft”.
“Oh, maar denk je dat ik dan wel weer thuiskom?”
“100 procent zeker, je bent slim genoeg om een oplossing te bedenken, dat heb je gisteren wel gemerkt”.
En toen vertelde ik hem dat hij dat soort dingen maar moest incalculeren in het leven. Net zoals ik verkeersboetes incalculeer of gestolen fietsen of verloren kettinkjes.
En dat er nog nooit iemand heeft bestaan die alleen maar leuke dingen is overkomen en dat vervelende dingen er nu eenmaal moeten zijn en dat je daarvan leert.
Hij luisterde en vroeg wat hij dan zoal nog meer moest gaan incalculeren de komende jaren.
We bedachten dingen als het kwijtraken van de voetbal, een schaafwond aan je elleboog, niet geselecteerd worden voor het eerste team.
Ik hield de grote zaken des levens nog maar even voor me.
“moet ik ook incalculeren dat jij of papa dood gaat?” vroeg hij.
Ai, Dat vond ik een lastige. Natuurlijk hoeft hij die niet in te calculeren, denk ik nu, maar ja , pfff.
“Nee, die kans is erg klein” zei ik maar.
Ik lulde er een beetje overheen en zei hem dat hij alleen dingen moest incalculeren waarvan de kans groot is dat dat ze vaker zullen gebeuren.
Zoals verdwalen op een camping.
“Of een flesje Fristi omkiepen…” zei hij.
(Ja, of een flesje Fristi omkiepen, dacht ik).
Hij vond het goed zo. Ik ook en we liepen naar ons huis op wielen nummer 409.
We kwamen thuis en zijn broer zat met een bleek gezicht op de schoot van zijn vader. Hij had net de splinter ontdekt en gehoord dat , als mama terug is, hij er met een pincet werd uitgehaald.
Daar had hij toch even geen zin in.
Mijn oudste zei hem dat hij ook al eens een splinter in de voet had gehad en dat het mega-kei -pijn deed toen ik met de pincet eraan kwam.
Nou , dat werd dus geen splintertje trekken.
We lieten de 2 cm lange pin zitten, en we zouden de dag erna wel zien. We vertelden hem wel dat de kans bestond dat hij ging ontsteken en hij er over een paar dagen toch uit moest, met misschien nog wel meer pijn als vandaag, geen voetballen, niet rennen…moeilijker zwemmen …etc.
Maar hij wilde echt niet. En ik begreep het wel. Hij wilde liever tijd en ruimte om zich voor te bereiden op de dag dat de splinter er echt uit moest. Hij wilde dit even zelf regisseren en werkte vervolgens 2 dagen aan zijn dapperheid.
Op zaterdag trokken we de grote houten balk uit zijn voet en hij gaf geen krimp, de bikkel.
Kwestie van incalculeren zeg ik dan maar.
De eerste avond dat hij alleen naar huis mocht lopen hielden we er rekening mee dat hij zou verdwalen. Zijn coördinatie is niet sterk en het was donker.
Hij raakte inderdaad de weg kwijt en heeft hulp gevraagd aan een vader van een campingvriendje en gezegd dat hij op nummer 409 moest zijn.
Bij thuiskomst kwamen de tranen en hij vond het nogal heftig, dat gevoel van verdwalen.
Maar heej, waar kun je een kind beter leren verdwalen dan op een camping. Dat is een soort van minimaatschappij met een hek en een slagboom. Best een goede trainingsbasis vind ik.
Hij mag wel wat vaker voelen wat dapper zijn is, vond ik en dit was een veilige plek om dat te oefenen.
(Ik vertel er voor de vorm even niet bij hoe ongerust ik was en hoe zielig ik hem vond , ok? dat zou het hele verhaal een beetje afzwakken)
De volgende morgen was hij best trots op zichzelf dat hij in zijn eentje hulp had gezocht en thuis was gekomen. En hij wilde die avond weer alleen naar huis lopen. want hij wist nu wel zeker waar de vader van zijn campingvriendje woonde en die bracht hem dan wel.
Hij ging van dapper naar overmoedig bijna…
Ikzelf wordt dapper van incalculeren. Uiteraard is het voor ieder mens vervelend als er plotseling dingen gebeuren die niet fijn zijn. En sommige zaken kun je niet bedenken of van tevoren uitstippelen. Maar heel veel kleine lullige vervelende dingen kunnen, als ze ineens uit de lucht komen vallen je dag verzieken of lichte paniek veroorzaken. Ben eerlijk. Bij mij in ieder geval wel.
En dat wil ik niet, dus ik calculeer in. Ik wapen mij tegen vervelende zaken.
Ik reken in mijn verdere bestaan nog op een stuk of 20 verkeersboetes, 135 gebroken glazen en 68 verloren fietsensleutels, 45 extra tochtjes vanwege het vergeten van de luiers, 345 excuusjes omdat we vergaten dat het modderdag, studiedag of kinderboerderijbezoekdag was, 12 afbellers omdat ik dacht dat ik de auto had, maar hem toch niet had, 56 gaten in de jeans waar je niet wil dat er gaten zitten, 23 te korte broeken voor mijn zoon, 46 te wijde shirtjes voor mijn dochter en 654 sinterklaaskadootjes waar de batterijen niet bij zitten.
Er staan mij nog zeker 6 onzekere toekomstmomenten te wachten als het gaat om mijn werk als kinderpsycholoog. De gezondheid van mijn ouders zal stabiel blijven of verminderen, maar ik calculeer een tiental ziekenhuisbezoeken voor de komende paar jaar alvast in. Er zullen nog wat begrafenissen aankomen als het gaat om vrienden, familie en bekenden en misschien lig ik zelf nog wel 2 keer op de EHBO of nog erger, mijn kinderen.
Daar wil je toch niet aan denken?
Nee, ik ook liever niet, maar soms helpt het wel om je, als er dan iets gebeurd, meer dapper te voelen.
Ik hoop dat we alle pijntjes, verdrietjes en tegenslagen goed weten te doorstaan en daar heb je toch wel een portie moed voor nodig. Liefst op voorraad.
Gekmakerij .…hoor ik jullie denken. Dat is toch doemdenken, dan is je glas toch al half leeg voordat je het inschenkt?
Nee man, voor mij werkt dit juist heel goed. Van nature ben ik een blij (en lui) mens . Ik vertrouw veel mensen om me heen en vertrouw ook op mezelf . Het gros van de dingen die ik doe gaat goed en daar ben ik positief over. Maar ik ben ook een realist. En daar hoort incalculeren bij in mijn visie.
En zo werkt het volgens mij ook met kinderen.
Face your fears little people.
Incalculeren geeft je tijd om dapper te worden en je dapper voelen is fijn, laat ik ze ervaren.
Aldus..
De tweede avond ging de oudste weer voetballen en hij wilde wederom alleen naar huis lopen. Prima, nu wat gesterkt met tips en trucs voor als hij de terugweg niet meer zou weten.
Ik liep hem die avond toch maar tegemoet en kwam hem met de bal aan zijn voet halverwege tegen. Hij keek verbaasd maar ook blij.
“Dacht je dat ik weer verdwaald was?" vroeg hij.
“Nee hoor , ik wilde je gewoon tegemoet lopen.”
“Denk je dat ik ooit nog eens ga verdwalen?”
“ja , dat denk ik wel, meer dan eens, je lijkt nl. op je moeder wat dat betreft”.
“Oh, maar denk je dat ik dan wel weer thuiskom?”
“100 procent zeker, je bent slim genoeg om een oplossing te bedenken, dat heb je gisteren wel gemerkt”.
En toen vertelde ik hem dat hij dat soort dingen maar moest incalculeren in het leven. Net zoals ik verkeersboetes incalculeer of gestolen fietsen of verloren kettinkjes.
En dat er nog nooit iemand heeft bestaan die alleen maar leuke dingen is overkomen en dat vervelende dingen er nu eenmaal moeten zijn en dat je daarvan leert.
Hij luisterde en vroeg wat hij dan zoal nog meer moest gaan incalculeren de komende jaren.
We bedachten dingen als het kwijtraken van de voetbal, een schaafwond aan je elleboog, niet geselecteerd worden voor het eerste team.
Ik hield de grote zaken des levens nog maar even voor me.
“moet ik ook incalculeren dat jij of papa dood gaat?” vroeg hij.
Ai, Dat vond ik een lastige. Natuurlijk hoeft hij die niet in te calculeren, denk ik nu, maar ja , pfff.
“Nee, die kans is erg klein” zei ik maar.
Ik lulde er een beetje overheen en zei hem dat hij alleen dingen moest incalculeren waarvan de kans groot is dat dat ze vaker zullen gebeuren.
Zoals verdwalen op een camping.
“Of een flesje Fristi omkiepen…” zei hij.
(Ja, of een flesje Fristi omkiepen, dacht ik).
Hij vond het goed zo. Ik ook en we liepen naar ons huis op wielen nummer 409.
We kwamen thuis en zijn broer zat met een bleek gezicht op de schoot van zijn vader. Hij had net de splinter ontdekt en gehoord dat , als mama terug is, hij er met een pincet werd uitgehaald.
Daar had hij toch even geen zin in.
Mijn oudste zei hem dat hij ook al eens een splinter in de voet had gehad en dat het mega-kei -pijn deed toen ik met de pincet eraan kwam.
Nou , dat werd dus geen splintertje trekken.
We lieten de 2 cm lange pin zitten, en we zouden de dag erna wel zien. We vertelden hem wel dat de kans bestond dat hij ging ontsteken en hij er over een paar dagen toch uit moest, met misschien nog wel meer pijn als vandaag, geen voetballen, niet rennen…moeilijker zwemmen …etc.
Maar hij wilde echt niet. En ik begreep het wel. Hij wilde liever tijd en ruimte om zich voor te bereiden op de dag dat de splinter er echt uit moest. Hij wilde dit even zelf regisseren en werkte vervolgens 2 dagen aan zijn dapperheid.
Op zaterdag trokken we de grote houten balk uit zijn voet en hij gaf geen krimp, de bikkel.
Kwestie van incalculeren zeg ik dan maar.
RSS-feed
