Nagelriemen bijten.
Ik laat mijn kinderen regelmatig in hun eigen sop gaarkoken.
Ik laat ze dan in hun ellende een tijdje een klein beetje depressief worden.
Oooooh zielig.
Ja is ook wel zo. En ik moet toegeven toen ik langs de lijn stond met warme winterjas en paraplu en ik mijn oudste in dikke tranen over het veld zag sjokken, omdat hij het ijskoud had, er hagelstenen in zijn nek waren gevallen en er ook nog iemand op zijn, door de kou, gevoelloze hand ging staan, en hij van de nieuwe trainer door moest voetballen omdat het toch nog maar kwartiertje duurde, ik mijn eigen nagelriem kapot heb gebeten.
Ik wilde naar hem toe rennen, hem knuffelen en hem onder een warme douche zetten. Maar ik deed het niet.
Ten eerste omdat ik niet de eerste ouder wilde zijn die het veld op rent om haar zoon te bevrijden van de autoritaire trainer. Nee, dat zou gezichtsverlies zijn op de eerste dag dat ik kwam kijken, mij niet gezien. Even verkennen wat andere ouders deden. Ze deden niks, ze waren al bekend met de trainingseisen. Vooral doorgaan.
En het was ook niet omdat ik een stoere kerel wil maken van mijn oudste, mijn gevoelige kwetsbare en bedachtzame eerste baby.
Ik vermoed dat het vooral te maken had met het gesprek wat me al de hele dag bezighield. Een gesprek dat ik had met een moeder van een pubermeid waarbij ik hoog van de toren blies toen het ging over haar dochter die regelmatig gekwetst werd door vriendinnen.
Ik hoor mezelf nog zeggen dat de kinderen van tegenwoordig opgescheept zitten met ouders die alles voor ze oplossen. Problemen zijn oplosbaar en de toekomst is maakbaar. Dat hoorde ik mezelf weer oreren. En dus krijgen onze kinderen de kans niet om uit te harden. Om tegenslagen op hun eigen manier de baas te worden en wordt hen de kans ontnomen om meer dan een paar uur lang in hun verdriet te mogen zitten.
En ik zou het weer zeggen hoor, problemen zijn er om opgelost te worden, en het liefst in 5 minuten. Klinkt ideaal. En dat is het ook wel, voor dat moment, voor die dag en totdat ze 16 zijn.
Alle problemen zijn op te lossen in enkele minuten en verdrietige gevoelens en frustratie zijn zo over als je ouders het voor je doen.
Maar stel, je komt na je 16e, misschien wel pas na je 35e voor de eerste keer in je leven een echte teleurstelling tegen, een tegenvaller of nog erger, een heuse verlieservaring, dan zou je toch willen dat je ooit hebt kunnen oefenen met deze gevoelens in het klein.
Ik ben ervan overtuigd dat de opgedane veerkracht in je jonge jaren, de trampoline wordt voor de jaren waar het echte werk op je afkomt.
Wanneer de tijd aanbreekt dat je je eigen boontjes moet doppen, en dan heb ik het over je sociaal-emotionele boontjes, dan ben je gezegend als je een beetje weet hoe het werkt met tegenslag in het leven.
Ik ben ook wel fan van deze gedachte, niet alleen omdat er wetenschappelijk bewijs voor is, maar omdat ik voel dat hij werkt. Met het niet slagen voor een eindexamen, 5 keer doen over het rijbewijs, de nodige verlieservaringen en allerlei ditjes en datjes voor mijn 18e ben ik nu, as we speek, hartstikke blij mee. Echt! Nou, de mensen die er niet meer zijn daar gelaten…
En de Frans lerares destijds die ik nu bewonder omdat het de enige persoon in mijn leven is geweest die mijn zelfvertrouwen tot het nulpunt heeft doen dalen ( gelukkig was er de bio-meester op klompen), zelfs zij , juist zij, is goed geweest voor mij, weet ik nu.
Ik vertelde de moeder uit de buurt dat ze haar dochter niet meteen te hulp moest komen. Dat ze haar moest laten ervaren dat gekwetst worden niet fijn is, maar dat het gevoel, zonder daar iets voor te hoeven doen, na een paar uurtjes weggaat. ‘Je hoeft er alleen maar te zijn voor je kind, je hoeft niet voor haar te denken” zei ik.
Dat haar dochter pas tot zelf bedachte oplossingen komt als haar moeder zich er juist niet mee bemoeit maar wel naar haar luistert. Dat de moeder op haar tanden moest bijten als ze haar dochter zo verdrietig moest zien, maar dat ze dan maar moest denken dat het prima is dat ze nu verdriet ervaart over zoiets als een belediging door een vriendin, dan dat ze op haar 20e voor het eerst een ruzie meemaakt met een vriendin, en dat gevoel nooit heeft gekend. Dan raak je pas verdrietig…
Dus, daar stond ik met dat gesprek in mijn hoofd en mijn wijze raad aan het voetbalveld en ik had tranen in mijn ogen en kon niet stil blijven staan.
Ik bleef maar vragen stellen aan een vader die ook stond te kijken.
“Het zullen vast trainers zijn die weten wat ze doen he?”
“Gaan ze altijd door bij elke weersomstandigheid?”
“ hebben ze verstand van blessures bij bevroren handjes?”
“Wat denk je, moet ik even gaan kijken”
“ Had jouw zoon het ook moeilijk de eerste paar trainingen?”
Ik raaskalde maar door. De training was voorbij en ik liep naar de douches waar de jongens ook heen liepen.
En toen hij me zag moest hij huilen. Ik brak eigenlijk ook maar zei (gevoelig als ik ben voor de druk van een trainer): “Je moet wel eerst even douchen.”
Hij liep het lokaal in en ik zag hem , terwijl een jongen de deur openhield, door een kier huilend op de bank met zijn handen vooruitgestoken.
“ Hij kan zijn kleren niet uittrekken zegt ie” zei de jongen.
Al mijn moed zakte in mijn schoenen en ik bezweek, bekijk het maar met die profmentaliteit hier en ik heb hem naar de auto gedragen en zijn tas ook. Douchen thuis ging niet meteen want dan stond hij in de fik …eerst ontdooien.
Hij snikte en huilde en het snot kwam eruit. Dit was de minst leuke training ooit in zijn leven , zei hij. Nou, dat gold ook voor zijn moeder, al was het maar als toeschouwer.
Ik twijfelde of dit allemaal wel zo goed was geweest voor mijn lieve kleine kerel. Ik liep over van moederliefde en medelijden en ik kroop dicht tegen hem aan onder de deken op de bank even later.
Een half uur nadat de training was afgelopen, tijd is niks, kon hij weer eten en lachen. Alsof er niets was gebeurd. Ik was nog bezig aan mijn 1000 woorden tellende app aan zijn vader. Ik was er nog niet helemaal overheen, zeg maar.
Nu, een week later kan ik zeggen dat ik mijn zoon in de ellende heb laten zitten, hem in zijn eigen sop heb laten gaarkoken op dat veld en hem niet te hulp ben geschoten op het moment dat ik het niet meer prettig vond.
Nu durf ik te zeggen dat het goed is geweest en zin heeft gehad. Om de simpele reden dat hij nu heeft geleerd dat een verschrikkelijke voetbaltraining met kou en pijn, ook weer vanzelf over gaat.
Gisteren haalde hij een 9 voor een toets.
Weet je ,
Het leven is een fijne 7 vent. Soms een 4 en soms een 9.
Ik laat mijn kinderen regelmatig in hun eigen sop gaarkoken.
Ik laat ze dan in hun ellende een tijdje een klein beetje depressief worden.
Oooooh zielig.
Ja is ook wel zo. En ik moet toegeven toen ik langs de lijn stond met warme winterjas en paraplu en ik mijn oudste in dikke tranen over het veld zag sjokken, omdat hij het ijskoud had, er hagelstenen in zijn nek waren gevallen en er ook nog iemand op zijn, door de kou, gevoelloze hand ging staan, en hij van de nieuwe trainer door moest voetballen omdat het toch nog maar kwartiertje duurde, ik mijn eigen nagelriem kapot heb gebeten.
Ik wilde naar hem toe rennen, hem knuffelen en hem onder een warme douche zetten. Maar ik deed het niet.
Ten eerste omdat ik niet de eerste ouder wilde zijn die het veld op rent om haar zoon te bevrijden van de autoritaire trainer. Nee, dat zou gezichtsverlies zijn op de eerste dag dat ik kwam kijken, mij niet gezien. Even verkennen wat andere ouders deden. Ze deden niks, ze waren al bekend met de trainingseisen. Vooral doorgaan.
En het was ook niet omdat ik een stoere kerel wil maken van mijn oudste, mijn gevoelige kwetsbare en bedachtzame eerste baby.
Ik vermoed dat het vooral te maken had met het gesprek wat me al de hele dag bezighield. Een gesprek dat ik had met een moeder van een pubermeid waarbij ik hoog van de toren blies toen het ging over haar dochter die regelmatig gekwetst werd door vriendinnen.
Ik hoor mezelf nog zeggen dat de kinderen van tegenwoordig opgescheept zitten met ouders die alles voor ze oplossen. Problemen zijn oplosbaar en de toekomst is maakbaar. Dat hoorde ik mezelf weer oreren. En dus krijgen onze kinderen de kans niet om uit te harden. Om tegenslagen op hun eigen manier de baas te worden en wordt hen de kans ontnomen om meer dan een paar uur lang in hun verdriet te mogen zitten.
En ik zou het weer zeggen hoor, problemen zijn er om opgelost te worden, en het liefst in 5 minuten. Klinkt ideaal. En dat is het ook wel, voor dat moment, voor die dag en totdat ze 16 zijn.
Alle problemen zijn op te lossen in enkele minuten en verdrietige gevoelens en frustratie zijn zo over als je ouders het voor je doen.
Maar stel, je komt na je 16e, misschien wel pas na je 35e voor de eerste keer in je leven een echte teleurstelling tegen, een tegenvaller of nog erger, een heuse verlieservaring, dan zou je toch willen dat je ooit hebt kunnen oefenen met deze gevoelens in het klein.
Ik ben ervan overtuigd dat de opgedane veerkracht in je jonge jaren, de trampoline wordt voor de jaren waar het echte werk op je afkomt.
Wanneer de tijd aanbreekt dat je je eigen boontjes moet doppen, en dan heb ik het over je sociaal-emotionele boontjes, dan ben je gezegend als je een beetje weet hoe het werkt met tegenslag in het leven.
Ik ben ook wel fan van deze gedachte, niet alleen omdat er wetenschappelijk bewijs voor is, maar omdat ik voel dat hij werkt. Met het niet slagen voor een eindexamen, 5 keer doen over het rijbewijs, de nodige verlieservaringen en allerlei ditjes en datjes voor mijn 18e ben ik nu, as we speek, hartstikke blij mee. Echt! Nou, de mensen die er niet meer zijn daar gelaten…
En de Frans lerares destijds die ik nu bewonder omdat het de enige persoon in mijn leven is geweest die mijn zelfvertrouwen tot het nulpunt heeft doen dalen ( gelukkig was er de bio-meester op klompen), zelfs zij , juist zij, is goed geweest voor mij, weet ik nu.
Ik vertelde de moeder uit de buurt dat ze haar dochter niet meteen te hulp moest komen. Dat ze haar moest laten ervaren dat gekwetst worden niet fijn is, maar dat het gevoel, zonder daar iets voor te hoeven doen, na een paar uurtjes weggaat. ‘Je hoeft er alleen maar te zijn voor je kind, je hoeft niet voor haar te denken” zei ik.
Dat haar dochter pas tot zelf bedachte oplossingen komt als haar moeder zich er juist niet mee bemoeit maar wel naar haar luistert. Dat de moeder op haar tanden moest bijten als ze haar dochter zo verdrietig moest zien, maar dat ze dan maar moest denken dat het prima is dat ze nu verdriet ervaart over zoiets als een belediging door een vriendin, dan dat ze op haar 20e voor het eerst een ruzie meemaakt met een vriendin, en dat gevoel nooit heeft gekend. Dan raak je pas verdrietig…
Dus, daar stond ik met dat gesprek in mijn hoofd en mijn wijze raad aan het voetbalveld en ik had tranen in mijn ogen en kon niet stil blijven staan.
Ik bleef maar vragen stellen aan een vader die ook stond te kijken.
“Het zullen vast trainers zijn die weten wat ze doen he?”
“Gaan ze altijd door bij elke weersomstandigheid?”
“ hebben ze verstand van blessures bij bevroren handjes?”
“Wat denk je, moet ik even gaan kijken”
“ Had jouw zoon het ook moeilijk de eerste paar trainingen?”
Ik raaskalde maar door. De training was voorbij en ik liep naar de douches waar de jongens ook heen liepen.
En toen hij me zag moest hij huilen. Ik brak eigenlijk ook maar zei (gevoelig als ik ben voor de druk van een trainer): “Je moet wel eerst even douchen.”
Hij liep het lokaal in en ik zag hem , terwijl een jongen de deur openhield, door een kier huilend op de bank met zijn handen vooruitgestoken.
“ Hij kan zijn kleren niet uittrekken zegt ie” zei de jongen.
Al mijn moed zakte in mijn schoenen en ik bezweek, bekijk het maar met die profmentaliteit hier en ik heb hem naar de auto gedragen en zijn tas ook. Douchen thuis ging niet meteen want dan stond hij in de fik …eerst ontdooien.
Hij snikte en huilde en het snot kwam eruit. Dit was de minst leuke training ooit in zijn leven , zei hij. Nou, dat gold ook voor zijn moeder, al was het maar als toeschouwer.
Ik twijfelde of dit allemaal wel zo goed was geweest voor mijn lieve kleine kerel. Ik liep over van moederliefde en medelijden en ik kroop dicht tegen hem aan onder de deken op de bank even later.
Een half uur nadat de training was afgelopen, tijd is niks, kon hij weer eten en lachen. Alsof er niets was gebeurd. Ik was nog bezig aan mijn 1000 woorden tellende app aan zijn vader. Ik was er nog niet helemaal overheen, zeg maar.
Nu, een week later kan ik zeggen dat ik mijn zoon in de ellende heb laten zitten, hem in zijn eigen sop heb laten gaarkoken op dat veld en hem niet te hulp ben geschoten op het moment dat ik het niet meer prettig vond.
Nu durf ik te zeggen dat het goed is geweest en zin heeft gehad. Om de simpele reden dat hij nu heeft geleerd dat een verschrikkelijke voetbaltraining met kou en pijn, ook weer vanzelf over gaat.
Gisteren haalde hij een 9 voor een toets.
Weet je ,
Het leven is een fijne 7 vent. Soms een 4 en soms een 9.
RSS-feed
