Veel kussen, heel veel hagelslag, nog meer pasta aan het mes en als klapper van de ochtend nog een chocolade sinterklaas erachteraan. Waarom niet, hij werd potdomme 8. Ja, wij pakken uit op verjaardagen. Ze worden verwend tot op het bot opdat ze die dag maar nooit zullen vergeten. Alles mag en alles kan….
En het feest was compleet die middag toen ze met 17 kinderen van familie en vrienden boven verstoppertje konden spelen. Die ochtend stond er een fiets in de woonkamer.
In de week voor de grote dag op het nippertje nog gevonden op marktplaats en op de vooravond van het feest zette we hem in de woonkamer, met slingers en confetti. Ik hoorde mijn vriend nog zeggen “daar past hij nooit op…”. Maar dat gegeven negeerden we allebei. Do not mention the hight … dan is de sfeer verpest.
“Voor wie is die fiets?“ riep hij.
“Voor mij? “
“Maar hij is veel te groot!”.
Hij kwam ook echt niet op het zadel en wij werden even heel hard geconfronteerd met dat wat we al wisten. De fiets was te groot, véel te groot. Vervolgens ging alles heel snel. Mijn onderbewuste had met de verkoper afgesproken dat, indien hij te groot was (maar dat zou echt niet het geval zijn, verzekerde ik hem nog) retour mocht. Mazzeltje..
“Dan zoeken we gewoon even verder” hoorde ik mijzelf nog raaskallen. Komt goeoeoeoed! Neem nog maar een chocolade sinterklaas…
We zijn nu 2 maanden verder, het is 22 maart en het kind heeft nog steeds geen fiets. En nog erger is dat zijn kinderfeestje ook nog niet is geweest. Dat wordt hier als het ware doodgezwegen door de ouders. Stel je voor dat hij erover begint…
In sommige relaties kun je dan gewoon de ouder die deze dingen altijd regelt, die deze dingen zich als taak heeft toegeëigend de schuld geven. Hij regelt het kado, zij de kinderfeestjes…zoiets. Maar bij ons werkt dat niet zo. Wij regelen allebei niet zoveel als het om dat soort bijzaken gaat.
Brood, dat wordt geregeld, en wijn ligt ook altijd voorradig in de koelkast. Er wordt regelmatig op luizen gecontroleerd en de nageltjes van onze bloedjes worden goed kort gehouden. De basis loopt hier gesmeerd. En er zijn zelfs verdeelde taken.
Kleding van de kinderen doe ik, want dat vind ik leuk. Hij regelt altijd het oud papier, want dat vind ik niet leuk. Ik doe de was, want dat vind hij niet leuk, strijken slaan we over, want dat vindt niemand leuk en hij brengt ze naar school, want dan heb ik een ochtendhumeur. Een Topteam zijn we.
Vroeger… zonder 3 kinderen waren die dingen bijzaak, deden we niet aan oud papier of aan plastic scheiden, en brood was niet nodig want we gingen ergens ontbijten .. of niet en dan was er alleen koffie met kaas, helemaal prima. Onze beider tekortkomingen waren een ware aanvulling, zeg maar, de kersjes op de taart in onze relatie. We regelden niks, leefden met de dag en alles kwam altijd in orde.
Zie mij nu, 2017. Ik was veel, ik kook veel , ik eet 5 dagen per week om kwart voor 6. Ik sta iedere maandag en woensdagavond een voetbaltas te regelen en een zwem-tas in te pakken; ik heb een ijskast die altijd vol is, ik koop 6 broden in de week en die gaan allemaal op; ik koop 62 bananen en 100 appels en peren en die gaan ook allemaal op. Ik weet uit mijn hoofd waar het dopje van de blauwe viltstift ligt en ik kan je exact vertellen welke onderbroeken in de was zitten en welke tweede sok waar ligt. Ik ben tegenwoordig overal bijna op tijd, ik raak zelden nog mijn sleutels kwijt en mijn telefoon laat ik alleen nog maar ergens liggen als ik teveel gedronken heb. Mijn leven is …één …gróot …planningsbord . En ik ben de magneet die iedere dag een hokje opschuift, precies op tijd. En mijn vriend moet mee schuiven. En owee als hij een hokje te ver vooruit schuift. DAT MAG NIET! Dan raak ik van slag.
Ik overdrijf, maar ook weer niet. Mijn leukste karaktereigenschap, leven en laten leven, werd met de komst van de kleine meid flink op de proef gesteld door het idee dat structuur de basis vormt van een gelukkig gezinsleven. Het voelde gewoon zo…
Bullshit…en hormonen liegen!
Ik zelf werd tot voor kort gelukkiger van een beetje goede planning hier in huis, maar de rest van het gezin maakte het eigenlijk geen mieter uit. En natuurlijk helpt het als er gymkleren in een gymtas zitten en boterhammen in de boterhamtrommel, maar het kon hier echt niemand schelen of ik de vloer 3 of 4 keer per zou dweilen.
Dweilen met de kraan open bedoel ik dan…
Ik realiseerde mij dat het structuurmonster in mij het leuk begon te vinden als alles tip top in orde was . Het energieke losgeslagen schaapje van een paar jaar geleden was in diepe rust. Drie kinderen vragen om planning, organisatie en vooral een kalender die je bijhoudt, absoluut, maar heej je hoeft er geen ander mens door te worden. Ik zou bijna gaan strijken….
Net op tijd kwam ik tot bezinning een paar maanden geleden. Ongeveer 9 maanden na de geboorte van het meisje… Goh! Ik zei het imaginaire planningsbord vaarwel en alles werd weer wat relaxter…
Maar soms dus een beetje te relaxed. Want die fiets is er nog steeds niet en het doodgezwegen kinderfeest als onverwerkt trauma er bovenop. Er ontstaat bij ons beiden gelukkig een lichte onrust als we bedenken dat hij op zijn 9e verjaardag nog steeds geen fiets heeft. We besluiten om er nu echt werk van te maken. Volgende week ofzo…
We synchroniseren “Fiets” in onze agenda ergens in april en alles gaat goedkomen.
En ergens vind ik het prachtig dat het zo gaat, want de oudste zeurt niet eens om die fiets. Volgens mij is hij het zelf vergeten. Iets met genen, gok ik. En ik verwacht de volgende reactie als hij straks , ergens in augustus , dan toch zijn fiets krijgt.
“Och ja, de fiets voor mijn verjaardag die ik nog kreeg!” Hij zal dolgelukkig zijn. Ik ben alleen bang voor de vraag die hij er vast en zeker achteraan gaat stellen.
“En wanneer is mijn kinderfeestje dan?” Toch maar wat plannen dan …