'Ik heb iemand in mijn hoofd', door Maud Simons mama van drie en psycholoog

Hét spel voor 'pasgeboren gezinnen' met 3 kinderen en een moeder met maar twee handen.
De laatste tijd zijn die handen regelmatig gebonden. Het nieuwe meisje heeft haar entree glansrijk doorstaan en ze is meer dan welkom.
Maar ze moet zich wel aanpassen; wie hier woont, doet mee, dat is het criterium.
Dat betekent onverwachte kusjes uit rare hoeken, hard gelach en geschreeuw af en toe en wakker worden omdat ‘sjiengeleboem’ uit de boksen knalt.
En de jongens moeten zich meer inhouden dan voorheen. Als ze uit school komen zijn de grote ogen van hun moeder en de wijsvinger tegen haar mond vaak het eerste waar ze bij uitkomen.
Voor de jongens een duidelijk signaal. Ah…onze zus slaapt bijna en wij mogen niks zeggen, niet te hard lopen en het liefst ook niet ademhalen…
Soms slaapt ze niet en ligt ze te spelen in de box… dan mogen we niet te hard met de bal voetballen in de kamer (alsof hier eerder binnen een voetbalveldje lag).
Ik ben trots op ze.

Er zitten voor hen ook leuke kanten aan overigens. Als het kleine meisje even weg is gaan we extra hard praten en nog harder zingen…dan gooien we alles eruit.
En als ze haar lunch krijgt precies op het moment dat de jongens ook eten, dan mogen ze met het mes in de pasta-pot.
De oudste helpt de middelste en ik zie door de vingers dat de hoeveelheid pasta ietwat buiten proporties gaat.
De messen worden afgelikt ,de hagelslag vloeit rijkelijk en meer dan de dagelijks aanbevolen hoeveelheid plakjes kaas en worst worden uitgewisseld en er wordt gegeten op iedere plek in de keuken behalve op de stoel.

Ik krijg er weer enigszins grip op als ik de spelletjes introduceer die tegelijk met zus-lief ter wereld kwamen.
Meestal begint de oudste “ik heb iemand in mijn hoofd” …
“Is het familie?”
“Is het van vrienden?”
“Is het iemand van de televisie of Youtube?”
… en zo raden we elkaars 'iemanden'.
Je wordt creatief met een baby op de arm. Virtuele spelletjes waren al favoriet in de auto, maar nu af en toe de enige optie onder de spellen.
“Noem zoveel mogelijk dingen die rood zijn”…
“bloed”
“mijn bloed op de vinger”
“mijn bloed vorige week”
Heel gezellig allemaal en vrolijk en soepel en zo.

Maar er moet niemand een ontstoken piemeltje krijgen want dan gaat alles anders. De middelste, voorheen de jongste, liep even niet in de maat mee, goh!
Zeven keer op een dag in de Badedas …huilen…pijn … wel broek aan, niet broek aan. Langzaam lopen en dus te laat op school… veel aandacht vragen en natuurlijk krijgen.
Het was een dag waarop de oudste veel te lang op de i-pad zat (dag van z’n leven) en het zusje op de badkamergrond in slaap viel…aaagossieeee.

Fysiek een mokerslag voor mama en als papa dan laat thuiskomt krijgt hij uiteraard alle verwijten over zich heen.
“En waar was jij?!
“Werken?..”
“Oh ja…sorry.”
Het is over nu.. gelukkig heeft het plassertje weer zijn eigen formaatje. Fijn voor iedereen.

“Ik heb iemand in mijn hoofd”, zeg ik gisteren aan tafel.
”Is het familie?" .. "nee" …
"Is het vrienden?” ... "nee” ..
"Is het een man?” ... "ja” ..
"Is hij bekend?” ... "ja" ..
"Kent iedereen hem?" .. ”ja" ..
"Ken ik hem ook?” … "ja” ...
"Is hij beroemd over de hele wereld?” .. "ja" …
woow
"Het heelal?” .... ja …
 “GUUS MEEUWIS!”… (#ik reken het goed…)